Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Qupperneq 56

36
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Ge/'r Sigurðsson:
FYRSTA SJÓFERÐIN MÍN
Það var eftir Jónsmessu árið 1880. Faðir
minn átti gott tveggjamannafar, og hafði
hann ákveðið að fara í róður næsta dag, ef veð-
ur leyfði. Við drengirnir vorum báðir ungir,
Sigurður bróðir minn á níunda ári og ég á átt-
unda ári. Nú langaði okkur mjög að fara í róð-
ur, og fórum við því til móður okkar og báð-
um hana að leggja til við föður okkar og biðja
hann um leyfið. Faðir minn tók þessu heldur
dauflega og áleit, að það mundi tefja fyrir þeim
og þeir missa af aflafeng, ef við yrðum sjóveik-
ir, svo þeir yrðu að fara með okkur í land, en
það varð þó úr, að leyfið fékkst með því að útlit
var gott og svo átti að búa okkur vel út, í ullar-
föt, trefla, vettlinga, sokka og skó.
Fór nú faðir okkar með vinnumanninum, er
hét Hallbjörn og við kölluðum Halla, með net
niður í á, og var ætlun þeirra að veiða silung í
það um nóttina og hafa hann í beitu. Ætlaði
faðir minn að róa með færi og liggja fyrir lúðu,
en þá var nýr silungur eða sjóbirtingur talin
ágæt lúðubeita.
Við háttuðum nú um kvöldið og var mikill
hugur í okkur og báðum við þess innilega, að
þessi ferð okkar mætti heppnast. Báðum við
móður okkar að vekja okkur svo snemma, að
eigi þyrfti að bíða eftir okkur. Um morguninn
þegar við vöknuðum var engin manneskja sjá-
anleg í bænum, fórum við því að kalla og grenja,
Framh. af bls. 34.
var óspart beint að Salmond skipherra bitrum
ásökunum fyrir þá ákvörðun hans að hætta
skipi sínu svo nálægt ströndinni í þeim tilgangi
einum að spara sér nokkurra klukkustunda sigl-
ingu. En þótt harmurinn væri sár og söknuður-
inn almennur, viku ákærurnar brátt fyrir of-
urmagni þeirrar aðdáunar, sem hin hugprúða
framkoma þeirra vakti, er staðið höfðu mögl-
unarlaust á þiljum sökkvandi skipsins, til þess
að hægt yrði að bjarga frá tortímingu konum
og börnum.
því að við héldum, að þeir væru farnir í róður-
inn, en í því kom móðir okkar inn og sagði okkur
að hætta að grenja, því að pabbi okkar og Halli
væru að vitja um netið, en hún væri að hita
kaffið, og skyldum við nú flýta okkur á fætur
og verða ferðbúnir, því veður væri gott. Við
létum ekki segja okkur þetta tvisvar, enda voru
öll plöggin við hendina.
Nú komu þeir heim úr veiðiferðinni og hafði
allt gengið að óskum, því að þeir veiddu sex sjó-
birtinga og eina önd, sem hafði fest sig í net-
inu um nóttina. Flýttum við okkur nú sem mest
við máttum, átum okkur sadda og héldum svo
af stað með beituna, silungana og öndina, niður
að bátnum og lögðum svo frá landi. Hafði faðir
minn með sér byssuna, þar sem hann var ágæt
skytta, og var ætlun hans að skjóta fugla til
beitu, ef á þyrfti að halda.
Á leiðinni út ósinn fórum við fram hjá dá-
lítilli eyju og uppi á klettunum á vesturenda
hennar sátu nokkrir skarfar. Var einn þeirra
fremstur og hafði hann góðar gætur á ferð okk-
ar og stefnu, tilbúinn að kalla í félaga sína, ef
hættu bæri að höndum. Þetta er vökus^arfur,
og þar af er máltækið haft um menn, sem er létt
um svefn og eiga hægt með að vaka langan tíma.
Halli hafði orð á því, hvert eigi væri rétt að
hleypa skoti á skarfana og fá meiri beitu, en
faðir minn vildi eigi tefja róðurinn og áleit
hann beituna nægilega, þar sem ekki voru nema
tvö færin.
Var því haldið tafarlaust áfram og eftir svo
sem hálftíma róður, þegar komið var fyrir næsta
nes, kom kaldi á vestan og dálítil undiralda af
hafi. Áleit nú faðir minn, að eigi væri tiltök að
fara með okkur út á fjörð og ákvað því að setja
okkur á land, og láta okkur skemmta okkur í
sandinum á meðan þeir lægju úti við fiskidrátt-
inn. Okkur þótti nú þetta súrt í broti, en eigi
var hægt að deila við dómarann, og settu þeir
okkur á land þarna við eyraroddann. Var þetta
gert vegna varúðar, því ef við hefðum orðið sjó-