Sjómannadagsblaðið - 07.06.1942, Side 65

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
45
ÖRN:
Ur leiðisferð á ,,Skaðvalli“
Það var ekki lítið um dýrðir hjá okkur
Bakkastrákunum, þegar nær dró lokadegi, 11.
maí, því að þá stóðu fyrir dyrum svokallaðar
,,leiðisferðir“, en það var flutningur á vermönn-
um, þurrum þorskhausum í hundraðatali, úr-
gangsfiski og öðru, sem vermönnum fylgdi að
verðtíð lokinni. Allt var þetta flutt með róðrar-
skipum frá Þorlákshöfn til Eyrarbakka og síð-
an áfram á hestum upp til sveita. Tilhlökkunin
óx hjá okkur með degi hverjum, því að von var
til þess, að við fengjum að sitja í, eins og það var
kallað, er skipin voru flutt til baka, það er að
segja þau þeirra, sem ekki voru geymd á Bakk-
anum. Þá gerði það og dýrðina enn meiri, ef
sigla mátti í góðum vindi alla leið inn í vör á
Þorlákshöfn. Hvílíkir viðburðir — hvílík ham-
ingja og gleði! Það voru engir aukvisar er komu
aftur úr slíkum ferðum — nei, það var venju-
lega undanfari þess, að slíkir mundu teknir sem
beitningastrákar, eða til róðra upp á hálfan hlut.
Frá einni slíkri ferð skal hér greint.
Það var austan kaldi, þegar við lögðum af stað
og því rífandi leiði til Þorlákshafnar. Áhöfnin
var fjórir menn fullorðnir og við tveir strákar.
Segl voru tafarlaust sett upp, þegar komið var
út fyrir ós, og þá var nú handagangur í öskunum
hjá okkur strákunum. Rennislétt lónin gerðu
okkur það mögulegt að verða að góðu liði, en
er út fyrir Sundin kom, byrjaði að kitla dálítið
í magann, er skipið hjó á öldunum. Mesti gleði-
svipurinn hvarf af andliti okkar, en á engu var
látið bera og karlmannlega hugsað um það eitt,
að reyna að verða að liði og gubba alls ekki.
Skipið dansaði undan vindinum fyrir öllum
seglum. Enginn nema sá, sem reynt hefir, getur
gjört sér í hugarlund sælukennd þá, er grípur
menn, þegar náttúran er þannig beizluð og not-
færð, til þess að auðvelda störf mannanna og
hjálpa þeim að komast nær settu marki — og
ekkert nema hveinið í vindinum heyrist, en
áfram þýtur skipið fyrir seglunum.
Hvílíkir viðburðir fyrir unglinga!
Okkur fór brátt að verða kalt og nefin á
okkur að blána og hvítir og dáðlausir vorum við
orðnir.
„Berjið þið ykkur strákar", sagði Páll í Nesi,
en svo hét formaðurinn. „Berjið þið blámann
af nefinu á ykkur“, bætti hann við og hló.
Við tókum nú til að berja okkur, en þó
með mestu gætni, því einhver ólukkans ólga
gerði vart við sig hjá okkur, ekki frítt við að
við vildum gubba. Það skal aldrei ske, hugsuð-
um við og bitum á jaxlinn og þannig slampaðist
feralagið af alla leið inn í Suðurvör í Þorláks-
höfn, en heldur voru þeir fyrirferðarlitlir, pilt-
arnir tveir, sem skreiddust upp á helluna, og
ekki ýkjalíkir neinum kempum, þar sem þeir
fóru eftir hlunnunum upp á kampinum. En
ferðinni var lokið — fyrstu listiferðinni —
lengstu sjóferðinni og þó langt væri að ganga
austur sandskeiðið, austur að Ölvesá, og stund-
um löng biðin eftir ferjunni í Óseyrarnesi, var
þó vel til þessa alls vinnandi, því að viss sigur
var unninn.
Þá dró það ekki úr þessum mikilleik, að við
áttum að fá að sofa í sjóbúð yfir nóttina, en allt
sjóbúðalíf hafði í okkar augum vissan glæsileik
yfir sér.
Skipið var nú sett alla leið upp undir sjóbúð
eina, og stóð sannarlega ekki á flutningi hlunn-
anna af okkar hálfu. 'Hafði nú færzt í okkur
nýtt líf við það að hafa fast land undir fótum
og svo við áreynsluna.
Nú var haldið til sjóbúðar einnar, er stóð
búða fremst á kambinum, var það búð Jóns
gamla á Hlíðarenda, að því er okkar var sagt.
Sjóbúðin var forneskjuleg úr mold, torfi og
grjóti, en rúmin voru með trébríkum — í okkar
augum var hún hreinasta stórhýsi, er bjó yfir
ótal leyndardómum, sem engir nema hinir fróð-
ustu gátu frá greint. Og við sáum rúmin til
beggja handa meðfram báðu veggjum búðar-