Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Blaðsíða 44

gjörningar voru þetta. Það var hreint og beint eins
og hlöðunni og húsunum hefði verið kippt burt
úr umhverfi sínu. Þáð var ekki laust við að fárán-
legustu hjátrúarvillur ásæktu huga minn. Ég hafði
heyrt að hlíðin hérnamegin Seyðisfjarðar, héti
Sjötúnahlíð, en ég hafði líka heyrt að væri reimt
þar. Ég fann að mjúkt var undir fæti líkt og ég
gengi í hálfþurri mýri. Ég var löngu hættur að
reikna út hvert spor mín lægu, en hugsaði með
mér, að ef ég hefði þol til að rangla alla nóttina
myndi ég sennilega rekast á húsin, að minstakosti
væri mér borgið er dagur rynni. Allt í einu rakst
ég á einhverja heljarmikla þúst, eitthvað mjúkt
og þyalt, mér raxm kalt vatn á milli skinns og
hörunds og datt í hug einhver óvættur, ég hleypti
í-mig kjarki og þreifaði betur á þessu, og nú gat
ég ekki annað en hlegið með sjálfum mér, þetta
reyndist aðeins. venjuleg heysáta. Vegna undan-
genginna óþurka hafði fólkið sætt upp hey á engj-
unum. Þá hlaut ég að vera sunnan við bæinn.
Mér fanst að það hefði heldur lygnt og rigningin
var ekki alveg eins stórgerð og þóttist ég geta af
því ráðið, að ég væri kominn alllangt inn með Sjö-
túnahlíð“ og fjallið væri farið að veita skjól. Mér
datt nú í hug, að gera úrslitatilraun til að kom-
ast til manna og tók nú stefnu frá einu heysætinu.
Það var ömurleiki og hálfgert vonleysi í huga mín-
um og ég var svo illa á mig kominn sem hugsast
gat, kaldur, svangur, hrakinn og viltur. Ég gekk
og gekk, hægt og fálmandi fet fyrir fet ýmist á
fjórum fótum eða uppréttur, mér fannst ég hafa
gengið óraleið, raunar gat það hafa verið smá
spotti, ég veit það ekki ,en mér fannst það taka
marga klukkutíma. Allt í einu fannst mér myrkrið
verða enn þá svartara, mér fannst eins og einhver
undarleg ógn stafaði af því og ósjálfrátt fór ég enn
þá varlegar, ég fann, að harðara var undir fæti og
að smá steinnibbur urðu fyrir fótum mínum, ein
af þessum nibbum varð mér að fótakefli og ég
slettist áfram og lá á maganum, ég lá grafkyr
augnablik þá fór ég að fálma út í loftið, upp og
niður. Þar var ekkert nema loft, hendur mínar
fálmuðu í blauta bergbrún til hliðanna. Ég hlaut
að hanga hálfur fram af einhverju hengiflugi. Þó
að mér yrði mikið um þessa uppgvötun, fór ég
samt að þreifa út í loftið og hlusta, en færði mig
samt örlítið til baka áður. Eftir að hafa hlustað
og þefað af öllum lífs- og sálar-kröftum í langan
tíma fannst mér ég geta greint hljóð einhversstað-
ar langt fyrir neðan mig, hljóð sem mest líktist
því er bára gjálfrar við stein. Það var ekki um að
villast, ég lá fram á sjáfarhömrum, hvar hafði ég
ekki hugmynd um. Þetta var óhagganleg stað-
reynd og raunaleg, því að nú var ég enn þá viltari
en áður, ef það var þá hægt. En kuldinn rak mig
til að taka einhverja ákvörðun, ég ákvað að reyna
að fara sem næst því sömu leið til baka í áttina að
heysátunum, þær voru nú mitt einasta athvarf,
ef ég þá fyndi þær aftur. Ég varð gagntekin af
einhverri óljósri óhugnanlegri tilfinningu, mér
varð smátt og smátt ljóst, að ég var nýsloppinn
úr bráðri lífshættu, það hafði munað mjóu, að ég
ekki hrapaði inn í eilífðina. Ef ég aðeins hefði
árætt að fylgja bergbrúninni, hefði ég hlotið að
komast að naustinu, því að þess þóttist ég fullviss,
að þetta væru sjávarhamrar, hafði bæði fundið
þanglykt og heyrt bárugjálfur. Er ég var á að geta
100 metra frá bergbrúninni fór heldur að grisja í
þetta svartnættismyrkur, svo að ég sá nokkur
fótmál'frá mér og fór ég þá að fara greiðara. Mér
datt nú í hug, að hóa, ef ské kynni að faðir minn
væri einhversstaðar að leita að mér. Mér fundust
mín eigin hljóð einkennileg og annarleg og hljóma
draugalega ,en ekki tjáði að seja það fyrir sig.
En ekkert heyrðist, ekkert nema þyturinn í vind-
inum, sem þaut ömurlega og ýlfrandi gegnum gis-
in stráin í mýrinni. En jafnframt varð mér ljóst,
að nú var að birta af degi og það var eins og nýtt
líf færðist um mig allan, ég fór að berja mig utan
eins og ég hafði þol til, til að fá í mig hita og svo
fór ég að hlaupa í sprettum hingað og þangað.
Rakst ég brátt á heysætin og hóaði nú sem ákafast.
Einhverstaðar í fjarska þóttist ég heyra svarað og
tók til fótanna í þá átt sem mér heyrðist hljóðið
koma úr. Ekki fann ég þreytu í fótunum, en því
meir til svengdar. Nú var orðið vel hálfbjart og
ég hóaði á hlaupunum Nú heyrði ég greinilega
að það var faðir minn sem hóaði á móti, og brátt
sá ég hvar hann kom á móti mér í grárri morgun-
skímunni. Datt mér í hug er ég sá hann að hon-
um mundi sízt hafa liðið betur en mér þessa
nótt. Urðu þarna fagnaðarfundir og spurði hann
mig spjörunum úr, ég sagði allt eins og var um
mínar ferðir, nema að ég sleppti að minnast á
hamrana sem ég hafði verið að vega salt á. „Ég
var farinn að óttast að þú hefðir lent fram af
hömrunum hérna inn á hlíðinni.“ Eru háir hamr-
ar þar? spurði ég og lét sem ég vissi ekki.. „Já,
þverhnípt niður í fjöru“, svaraði hann. Við geng-
um inn til bæjar, klukkan var um 8 og fólk að fara
24 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ