Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Síða 60

S j ómannadagskabarettinn
er fenginn var erlendis frá og
í voru sumir þekktustu loft-
fimleikamenn Norðurlanda
vakti mikla hrifningu áhorf-
enda, sem margir hverjir
höfðu aldrei skemmt sér svo
vel á ævi sinni. Góður
ágóði varð af sýningunum og
rennur hann í byggingarsjóð
Dvalarheimilis aldraðra sjó-
manna. Sjómannadagsráðið
hefur sótt um leyfi til
kabarettsýninga í haust og
mun einnig verða mjög
vandað til þess prógrams.
rólega og auðvitað myndi vindurinn bera það upp
á tjörnina og þar myndum við vera eins og örkin
hans Nóa, en ég ætlaði mér að nota áramar og
seglið til að ráða ferðinni, og nota tækifærið til
að sigla því á óhultan stað. En ég bjóst fastlega
við árás úr annari átt en frá hafinu, er upp á tjörn-
ina væri komið, ég vissi um hinn ótölulega aragrúa
allskonar kvikinda, sem í tjörninni bjuggu og
trúði því fastlega að það væru hinar illræmdustu
mannætur, og auðvitað myndu þær strax hefja
árás á „Örkina“, og þá en ekki fyrr ætlaði ég að
nota járnkarlinn til þess að brjóta gat á þakið og
flytja þangað upp, því að við illþýðið úr tjörninni
þorði ég ekki að berjast í návígi og bjóst ég við, að
fljótt yrði neðri hæðini álíka heilnæmur ormagarð-
ur, og sá sem Ragnar Loðbrók var settur í forðum.
Nú var farið að reyna að svæfa okkur systkini, og
gekk það furðu vel við þau yngri, en ég þóttist
sofa, því allt annað þorði ég en að sofna. Alltaf
ágerðust ólætin úti, það hrikti og brakaði í húsinu
undan storminum og sjólöðrið lamdi þekjuna, ég
gægðist undan sængurhorninu og sá að faðir minn
stóð alklæddur við gluggann og rýndi út í myrkrið
•eins og hann væri að mæla fjarlægðina frá hinum
hrímfextu freiðandi úthafsöldum. Nokkru seinna
hrökk ég við, það heyrðust brestir og brothljóð,
<og húsið eins og riktist til, ég taldi mér nú afsakan-
legt að líta upp, og sá að móðir mín var líka risin
upp til hálfs í rúminu á móti, og hún horfði spyrj-
andi á föður minn. Hann sagði rólega „þetta var
gluggagarmurinn niðri“. Nú heyrðist greinilega
hvernig sjóþunginn skall á búðargaflinum. Rétt á
eftir heyrðist annar brestur miklu ferlegri, en
hinn fyrri, var því líkast sem einhverju ógnar-
flykki væri varpað með afli á húsið. Nú sá ég að
föður mínum stóð ekki á sama, hann snaraðist að
stigagatinu og opnaði hlerann og ætlaði niður, en
hætti við aftur eftir að hafa horft niður dálitla
stund. Þaðan mátti nú heyra skvamp mikið og
heyrðust stundum sog og ámátlegar stunur, og fór
mér nú ekki að verða um sel. Faðir minn lokaði
hleranum og gekk aftur að glugganum, sagði um
leið: „það er verst ef hann brýtur bátana“,. og var
áhyggjuhreimur í röddinni. Eg skyldi þetta sjón-
armið hérumbil, því að ég vissi, að ef ekki var
hægt að fara á sjó, þá þýddi það sult, svo mikið
hafði ég lært af reynzlunni. Nú hvað við hver
bresturinn eftir annann og var eins og allt ætlaði
af göflunum að ganga, „það eru bátarnir“, sagði
faðir minn sorgblandinni röddu. „Væri ekki rétt
að koma börnunum yfir“, hvíslaði móðir mín, en
faðir minn var eins og annars hugar, hann svaraði
eftir stundarkorn: „Við sjáun nú hvað setur“, svo
varð löng þögn. Ég bjóst alltaf við að húsið færi
nú að fljóta, en það ætlaði að dragast. Það voru
nú farnar að koma allharðar sjógusur á gluggann
okkar og mér sýndist gaflinn svigna við í hvert
skifti. Ég sá að móðir mín reis upp og byrjaði að
40 SJÓMAN nadagsblað ið