Sjómannadagsblaðið - 03.06.1951, Qupperneq 62

virki snerti. Hús og skúrar voru meira og minna
brotin. Öllu ægði saman á þorpsgötunni, þaradyngj
um og spýtnarusli, flekum og spreki úr brotnum
bátum. Og nú var fjölskrúðugt um að lítast á yfir-
borði tjarnarinnar, sem nú var töluvert hærra en
áður. í augum okkar strákanna var nú tjörnin
orðin að dásamlegu Gósen-landi, þar sem öll heims-
ins gæði voru fáanleg. Þar var margur gripur, sem
við höfðum fullann hug á að nálgast, í það minsta
að bjarga til strandar. Við bundum saman öll þau
sköft sem í náðist og einhvern krókræfil á endann,
og svo hófst björgunarstarfið. En lítið gerðum við
að því að vaða, því að við bárum tilhlýðilega virð-
ingu fyrir íbúunum í neðri byggðunum. Annars
hafði ég nóg að starfa á heimavígstöðvunum fyrsta
daginn, því að í beitningaskúrunum, undir loftinu
okkar var hnédjúpt vatn, eða réttara sagt sjór,
því það var niðurgrafið um hálft annað fet.
Stóð ég í miðjum stiga með fiskihaka í ann-
ari hendinni, en strákóstinn í hinni og dró aflann
að landi, og var hann í mínum augum ekkert
smáræði, því að margskonar gersemar höfðu leit-
að sér athvarfs þarna um nóttina. Seinna um
daginn fékk ég mér til aðstoðar hjálpar og ferju-
mann, sem flutti mig endurgjaldslaust úr stigan-
um og út á stétt, eftir því sem ég taldi mig þurfa.
Var það unglingspiltur í klofháum leðurstígvélum,
sem sendar hafði verið á vettvang til að ausa útur
skúrunum og taka til hendi. Daginn eftir var
komið logn og ládeyða, búið að ausa úr skúrunum
og byrjað að ditta að því sem hafði brotnað og
bilað. Hélst ég nú ekki lengur við heima, en tók
björgunartæki mín og hugðist að sameinast hin-
um er störfuðu við hinn mikla ódáinsakur Tjörn-
ina. En nú kom bobbi í bátinn því að ég fékk ekki
að fara, nema að taka systur mína með, sem var
tæplega þriggja ára og skildi ég gæta hennar af
mikilli kostgæfni. Gæzlustarfið lægðist illa í mig
og reyndi ég öll möguleg undanbrögð, en fékk
ekki að gert. Er ekki að orðlengja- það, að leið
okkar lá út að tjörn, og eftir skamma stund var
ég með allann hugann við að bjarga stórum lóða-
bala sem flaut þarna tignarlega innan um spýtna-
brak, eins og stórt beitiskip innan um róðrabáta.
Varð ég að vera á eilífum þönum fram og aftur,
því eins og að líkindum lætur krafðist slíkt stór-
virki mikilla athafna. Eg hafði skipað systur minni
að standa í hæfilegri fjarlægð og varð nú af tilvilj-
un litið þangað sem hún átti að vera. Hún var þar
ekki, ég lítaðist um, en gat hvergi komið auga á
litla hrokkna kollinn hennar. Þá varð mér litið á
einn félaga minn, sem var að draga einhverja
flyksu á land, sem líktist, já, mér til ósegjan-
legrar skelfingar sá ég að það líktist helst systur
minni. Hún lá nú þarna hreifingarlaus og náhvítt
andlitið skar svo annarlega af við þara bynginn
sem hún hvíldi á. Eg stóð og horfði á þetta eins
og lamaður, ég gat hvorki hreift legg eða lið, svo
mikið varð mér um þetta. Eg sá eins og í þoku
að ein grannkona móður minnar kom hlaupandi,
greip systur mína í fang sér og hljóp sem fætur
toguðu með hana til mín. Er hún var horfin, fór
ég fyrst að geta hreift mig og hugsað, hjarta mitt
sló og barðist í angist, var hún dáin, höfðu ormarn-
ir verið búnir að naga hana til dauða, ég bar langt-
um meiri hvíðboga fyrir því, en að vatnið hefði
valdið henni tjóni. Ómótstæðileg löngun ásótti mig
til að vita hvernig systir mín liti út, eða hvort hún
væri lífs eða liðin. Allur ótti við líkamlega refs-
ingu hvarf mér og varð að vikja fyrir þessari
þrá, og eins og í svefni byrjaði ég að vaga heim á
leið, ég hafði ekki einusinni rænu á að taka með
mér hakann og strákústinn, sem þó voru mér dýr-
mæt eins og sakir stóðu. Ef þessar hryllilegu
mannætur tjarnarinnar hefðu nú étið af systur
minni hendur og fætur og kanski nefið, en það
fanst mér verst af öllu, það myndi ég aldrei geta
fyrirgefið þeim. Er ég rak hausinn upp úr lofts-
gatinu, sá ég að móðir mín stóð við borðið við
gluggann og var að þvo systur minni hátt og lágt,
hún hristi hana annað slagið og barði laust á herð-
ar henni, svo snéri hún henni við og andlit litlu
stúlkunnar blasti við mér. Þeirri sjón gleymi ég
ekki meðan ég lifi. Ut um nef og eyru höfðu skrið-
ið ótölulegur aragrúi af alskonar ormum og pödd-
um, en nefið var heilt og hvergi sást étið hold.
Þvílík undur, ég læddist á tánum til móður minn-
ar og greip skjálfandi höndum í pilsfald hennar.
Hún, leit á mig sorgbitin, en sagði ekki neitt og
hélt verki sínu áfram. Allt í einu fór systir mín að
bæra á sér, svo hóstaði hún og upp úr henni rann
mikið af gruggugu vatni. Mér létti ósegjanlega,
nú vissi ég að litla telpan var lifandi. Ég tók aftur
gleði mína og systir mín hrestist smátt og smátt
eftir þessar hrakfarir og meir að segja slapp ég
við hegningu, enda sýndi ég ótvíræð iðrunarmerki.
En eftir þetta var tjörnin í mínum augum sauð-
meinlaus forarpollur, sem meir að segja óhætt var
að vaða í ef nauðsyn krafði.
42 SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ