Sjómannadagsblaðið - 07.06.1964, Síða 51

lieagle (makríll — hákarl) veiðum,
hafa skip þessi reynzt vel og verða
þau sem nú eru í smíðum með frysti-
útbúnað.
Meirihluti skipanna er í eign gam-
alla ættarfélaga, sem sjálf verka
allan sinn fisk, selja skipunum það
sem þau þurfa til veiðanna og jafn-
vel fjölskyldum þeirra sem við þau
starfa. Þetta fyrirkomulag var nær
einráðandi þar til fyrir fáum árum,
en styrjöldin og stofnun félagssam-
taka sjómanna hafa gjörbreytt þessu
fyrirkomulagi, þannig að nú eiga
allmargir fiskimennirnir sín eigin
skip, en meirihlutinn er þó í eign
eldri félagssamtaka, en með frjáls-
ara fyrirkomulagi.
Færeysk fiskiskip em nú að gera
tilraunir með nýjar veiðiaðferðir,
eins og fyrr segir verða nýju skipin
með frystiútbúnaði, tilraunir hafa
verið gerðar með kraftblokkir við
síldveiðar og heppnuðust vel, auk
makrílveiðitilrauna verða einnig
gerðar tilraunir með túnfiskveiðar.
I Færeyjum er nú verið að reisa síld-
arverksmiðju. En mestar vonir eru
byggðar á því, að landhelgin verði
stækkuð í 12 mílur, svo að draga
megi úr þeirri ofveiði, sem átt hefir
sér stað umhverfis eyjarnar, og það
sem meira er, slíkt gæti stuðlað að
því að meira fiskaðist á heimamið-
um, þannig að grundvöllur myndað-
ist til þess að reisa fleiri fiskvinnslu-
stöðvar, svo sem frystihús, er skapað
gæti vinnu fyrir fólkið í landi og
hækkað verðmæti útflutningsins.
Arið 1962 skiptist aflinn þannig til
útflutnings: 28,5% þurrkaður salt-
fiskur, 28,2% óverkaður saltfiskur,
12,5% saltsíld, 17,5% nýr fiskur,
6,2% fryst fiskflök, 5,5% annar fisk-
ur og aðeins 1,6% ósundurliðað,
heildarverðmæti aflans varð 126,3
millj. Dkr.
★
Sportveiðimaðurinn spurði bóndann
hvort hann mætti renna í ánni í landar-
eign hans.
„Já velkomið," svaraði bóndinn.
„Nú, það er þá enginn glæpur þó mað-
ur fái hér fisk?“
„Nei, ekki aldeilis, það væri miklu
fremur kraftaverk."
Heiti skipafélaga
Ástæðnrnnr fyrir því hvaða heiti skipafélög nefna starfsemi sína, er eitt af því margbreytilega
í skipasiglingamálunum. Cunard-línan er heitin í höfuð stofnanda hennar, Samuel Cunard.
Nafn Union Castle Line varS til úr samsteypu tveggja samkeppnisfélaga: Union Line og
Castlie Line. United States Line, French Line og Italian Line. Hið fræga nafn Blue Funnel
Line varð til fyrir smávægilega tilviljun. Þegar Alfred Holt hóf starfsemi sína í skipasiglinga-
málum árið 1852 keypti hann gamalt þrímastraS seglskip, sem var útbúiS meS tveimur litlum
gufuvélum og mjög háum „reykspúa". Meðal birgða skipsins var talsvert af blárri málningu, sem
skipverjar notuðu af sparsemisástæðum til þess aS smyrja á skellóttan „reykspúann, en sem
siðar varð að fastri venju á síðari skipum félagins. Nú er Alfreds Holts-flotinn orSinn yfir
60 skip af ýmsum gerðtim, öll með blámálaðan reykháf og svartri rönd að ofan til sólhlífar.
Nú ferðast þessi skip t reglubundnum siglingum víðsvegar um hnöttinn. Frá Bretlandi og
meginlandi Evrópu til Afríku og Átralíu og frá austurströnd Bandaríkjanna um Kyrrahaf til
Philippseyja, Hong Kong og Malaya.
Veiðinn varalitur.
Vorið 1961 barst sú fregn frá Noregi, að í Solvær við Lofoten hafi sala á varalit skyndilega
aukizt svo gífurlega, að enginn myndi annað eins: En hið undarlega var, að það var ekki kven-
fólk, sem keypti, héldur voru það veðtirbarðir sjámenn, sem hópuðust inn í búðirnar til þess
að biðja tim þessa vöru.
Afgreiðslufólkið hélt fyrsta daginn, að mennimir hefðu gert samtök um að hressa upp á
útlit kvenna sinna, en svo reyndist þó ekki. Varcditurinn var ekki konum ætlaður. Þeir voru
að kaupa hann handa þorskinum! Menn höfðu komizt að því með einhverjum hætti, að gott
væri að smyrja öngulinn með varalit — „þá tekur þorskurinn eins og óður", sagði einn sjó-
maðurinti.
Vill einhver ykkar reyna þetta við laxinn, piltar!
SJOMANNADAGSBLAÐIÐ 37