Sjómannadagsblaðið - 07.06.1964, Síða 63

ingar tækjust, því það var ekki frið-
vænlegt í heiminum um þær mundir,
Kóreustyrjöldin ennþá ekki til lykta
leidd og almennt álitið að brezka
heimsveldið vildi fá þessi herskip,
sem við vorum að bauka við að
smíða, í gagnið sem fyrst. En þegar
til kom virtist ekkert liggja á og
verkfallið hófst klukkan hálfátta
um morgun og það var vel skipu-
lagt verkfall. í Vancouver þýddi
ekkert að boða verkfall og fara svo
heim að sofa. Við ákváðum þess
vegna að enginn skyldi fá að vinna
í skipasmíðastöðinni og til þess urð-
um við að ganga „Picket line“, þ. e.
halda vörð um stöðina dag og nótt.
Við fengum stór spjöld í bak og fyrir
þar sem á voru letraðar áskoranir til
allra að styrkja okkur í baráttunni
og breiður borði um handlegginn
þar sem á var letrað „On Strike“ og
síðan gengu menn meðfram stöð-
inni, yzt á gangstéttinni og inn fyrir
þá ósýnilegu línu sem við gengum
fór enginn til þess að vinna. Þetta
var allt með mikilli pomp og pragt
og blaðamenn og sjónvarpsmenn
voru þarna eins og gráir kettir fyrstu
dagana og við höfðum sjónvarps-
tæki í varðskúrnum sem hafði verið
fluttur að stöðinni og þar sáu menn
sjálfa sig í sjónvarpinu, vígalega,
gangandi með borða og spjöld og í
fyrstu fannst öllum þetta gaman og
skemmtileg tilbreyting. I skúrnum
var hitað kaffi dag og nótt og þar
var smurt brauð. Það voru skipaðar
vaktir og þeir settu þá ógiftu á
morgunvaktiha, sem hófst klukkan
fjögur og það var kalt og hráslaga-
legt að koma á vaktina á þeim tíma
og hefja gönguna.
Eftir nokkra daga þegar glansinn
var farinn af spjöldunum og borð-
arnir sem við höfðum um handlegg-
ina voru orðnir þvældir, sáum við
fram á að þetta mundi verða langt
verkfall. Það var ákveðið að greiða
ekki út úr atvinnuleysissjóðnum
fyrstu vikuna og eftir það aðeins
eftir umsóknum. Eg hafði unnið
talsvert með manni að nafni Frank
Thompson og við vorum góðir kunn-
ingjar og á vakt saman. Eg vissi að
hann var innfæddur Kanadamaður
og einhvers staðar úr miðfylkjunum.
Við vorum á vaktinni snemma
morguns og röltum „línuna“ tveir
Ein sú íslenzk siglingasaga sem lengst
hefir geymst í manna minnum, er þjóð-
sagan af því er Sæmundur fróði sigldi á
kölska í selslíki frá Evrópuströndum til
íslands, án þess að vökna í fætur, fyrr
en hann sló saltaranum í höfuð kölska,
að leiðarlokum, til þess að losna við hann.
En þeir eltu oftar saman grátt silfur.
Einu sinni kom kölski til Sæmundar og
sagðist nú vilja fá hann, sagðist hafa nóg
til hans unnið. Sæmundur sagði að hann
ætti raunar enga skuld á sig, en vildi þó
gjöra honum kost á því. „Eg ætla að fela
mig,“ sagði Sæmundur, „og ef þú finnur
mig í nótt, þá máttu taka mig.‘ ‘,,Þú verð-
ur að segja mér á hvaða sviði þú verður
helzt,“ segir kölski. „Ég ætla að verða í
sjónum,‘ ‘segir Sæmundur.
Kölski fór um nóttina um allan sjó til
og frá, en fann ekki Sæmund. I dögun
kom hann aftur og var Sæmundur þá í
bæjardyrunum og stóð í keri sem sjór
var í, og sagði við kölska: „Ekki ertu
fundvís, ekki færðu mig.“ „Lofaðu mér
að reyna í annað sinn,“ segir kölski. „Það
skal vera,“ segir Sæmundur: „Þú mátt
taka mig ef þú finnur mig í nótt, ég ætla
að verða í loftinu." Um nóttina fór kölski
á vængjum vindanna um allt loft, en ekki
fann hann Sæmund. I dögun kom hann
aftur og var Sæmundur á bæjardyraloft-
saman. Frank var fámáll náungi og
laus við að vera spurull, en er talið
barst að hinum ýmsu þjóðemum
spurði hann hvaðan ég væri. Eg
sagði sem var. Við gengum lengi og
þögðum, en allt í einu stanzar hann
og segir á íslenzku: „Og ertu þá eftir
allt saman landi, góði?“ Ég býst
ekki við að ég hafi verið sérlega
gáfulegur á svipinn á þessu augna-
bliki. Maður sem ég var búinn að
vinna með í marga mánuði barna
án þess að vita til þess að hann tal-
aði annað mál en ensku, talaði þá
engu lakari íslenzku en ég sjálfur.
Eftir þetta ræddumst við ávalt sarn-
inu og sagði: „Ekki ertu fundvís enn, ekki
þarftu að hugsa til að fá mig nú.“ „Það
er ekki von,“ segir kölski, „þú getur hæg-
lega falið þig með svona undanbrögðum.“
„Legðu heldur fyrir mig einhverja þraut,
svo að ég fái þig.“ „Ojá,“ segir Sæmund-
ur. „Hér er skjóða. Með hana skaltu fara
niður á sjávarbotn og fylla hana af silfur-
peningum, og færa mér hana í dögun
Ef þú getur það færðu mig, en annars
færðu mig aldrei..' Kölski gengur óhikað
að þessum kostum. Og fer strax með skjóð-
una ó sjávarbotn. Þegar þriðjungur er
liðinn af nóttu gáir kölski í skjóðuna og
er hún þá orðin hálf og hyggur nú gott
til og herðir sig til að tína. Þegar þriðj-
ungur er eftir af nóttu, gáir hann aftur
í skjóðuna og er hún þá enn hálf. Nú flýtir
hann sér það sem hann getur og rótar
stórum, en í dögun lítur hann enn í skjóð-
una, og er hún þá enn ekki nema hálf. Þá
varð kölski hissa, skoðaði skjóðuna og
sagði: „Von var þó ekki gengi betur.
Þetta er þá bölvuð prestaágirndin, sem
aldrei verður fyllt.“ Hann færir þó Sæ-
mundi skjóðuna. Hann sló hendinni móti
og sagði: „Það er of lítið, þú fær mig
aldrei og farðu með það.“ Kölski sá þá
að honum mundi ekki takast að ná Sæ-
mundi að þessu sinni og fór burtu við
svo búið.
an á íslenzku, félögum okkar til
hinnar mestu furðu. Frank var frá
Mikley í Nýja Islandi og hafði
aldrei til íslands komið. En hann
taldi sig Islending og talaði og las
málið fullkomlega.
Og áfram hélt verkfallið og vakt-
irnar. Þetta varð fjögurra mánaða
verkfall. Rétt áður en því lauk, tók
ég saman drasl mitt og fór. En það
var ekki hægt að ætlast til bess að
hafa vinnu meira en átta mánuði á
ári, og því þá ekki að nota tímann
til þess að hafa verkfall meðan ekk-
ert var að gera og fá tíu senta hækk-
un á tímann?
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 49