Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Qupperneq 17

Um borð í „Þórólfi“ á Halamiðum 1946. Greinarhöfundur með hattinn. (Ljósm. Hjálmar
R. Bárðarson.)
saman, þannig að hægt sé með
stórátaki að lyfta þjónustu við
aldraða á sama stig og þjónusta
við aðra aldursflokka er í þjóðfé-
laginu og jafnvel hærra.
Sá samvinnuandi, sem einkennt
hefur starf þeirra tveggja nefnda,
sem áður hefur verið vitnað til,
lofar góðu um áframhald þessa
starfs.
Eitt er þó meginmál og það er
að fólkið í landinu fái þann skiln-
ing á málefnum aldraðra, að hér
sé um að ræða mál sem snertir
alla, allar fjölskyldur, alla ein-
staklinga. Til þess þarf ákveðna
hugarfarsbreytingu til aukins
skilnings og umhugsunar um þessi
mál.
Ég er þess fullviss að sú
ákvörðun að helga árið 1982 mál-
efnum aldraðra, getur orðið mál-
efninu til góðs og vonandi endist
áhuginn, sem skapast á þessu ári,
fram á næstu ár því hér er um
áframhaldandi og stórt verkefni
að ræða.
Þegar mér var boðið að rita í
Sjómannadagsblaðið um málefni
aldraðra, fór ekki hjá því að hug-
urinn reikaði aftur í tímann, því ég
man glöggt hinn fyrsta sjómanna-
dag.
Hjá fjölskyldum sjómanna var
frá byrjun litið á sjómannadaginn
sem hátíðisdag og það þótti alveg
sjálfsagt að taka þátt í því, sem þá
gerðist og að selja blaðið og
merkið.
Á þeim árum ríkti mikill ein-
hugur meðal sjómanna og fjöl-
skyldna þeirra þennan dag og
jafnvel menn eins og faðir minn,
sem hvorki var fyrir skemmtanir
né íþróttir, fékkst til þess að taka
þátt í róðri og reiptogi þennan
dag.
Nú hef ég ekki fylgst með há-
tíðahöldum þessa dags nema úr
fjarlægð í áratugi, en ég geri ráð
fyrir að fjölskyldur sjómanna líti á
daginn eins og áður sem sérstakan
hátíðisdag, sinn og fjölskyldna
sinna.
Sú ákvörðun forustumanna
sjómanna að byggja dvalarheimili
fyrir aldraða sjómenn náði stuðn-
ingi þjóðarinnar allrar, og þótt
vafalaust hafi oft vérið erfiður
róður fyrir því málefni, þá voru
ávallt til menn, sem unnu að
málinu ötullega og bera dvalar-
heimili aldraðra sjómanna í
Reykjavík og Hafnarfirði vitni um
það.
Þessi heimili, sem upphaflega
voru stofnuð til þess að vera at-
hvarf sjómanna og fjölskyldna
þeirra í ellinni, hafa orðið almenn
dvalar- og hjúkrunarheimili,
þannig að þau hafa komið lands-
mönnum öllum að góðu gagni.
Við, sem höfum til þess valist að
vekja athygli á málefnum aldr-
aðra sérstaklega í ár, gerum það af
áhuga og þeirri vissu að of lengi
hefur dregist að lyfta þessum
málaflokki í sviðsljósið. Það
munum við reyna að gera og
heitum á stuðning allra áhuga-
manna okkur til fulltingis. Takist
það mun árangur starfsins verða
sá, sem ég gerði að upphafsorðum
þessa ávarps, okkur mun takast að
gæða ellina lífi.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 15