Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Síða 25

Vonin VE 22 var 26 smálestir og byggð í Noregi árið 1919. Hún var keypt til Vest-
mannaeyja árið 1928 og reyndist slíkt happaskip, að eftir árið liafði hún borgað sig, auk
annars.
Rósa. Ástæðan til þess að ég man
árið svo vel er að skömmu síðar er
ég staddur í geymslunni í kjallar-
anum, en þar voru allskonar ílát
geymd í hillum. Pottar, pönnur,
glerílát og annað. Nú, ég er þama
í geymslunni og þá byrjar allt að
skjálfa og það hrynur niður úr
hillunum allt í kringum mig og
húsið hristist þessi lifandi ósköp.
Það hittist þá svoleiðis á, að
Rósa er að stökkva upp langa
stigann, sem lá upp á loftið.
Fannst mér þá nú kjörið tækifæri
að hella mér nú yfir hana fyrir að
stökkva svona skessulega upp
stigann, þannig að allt hrundi úr
hillunum og húsið skalf. Að hún
væri að hrista húsið í sundur.
Þóttist ég nú hafa náð mér niðri á
henni og hefnt fyrir að hún hafði
af mér róðurinn.
Að þessu var brosað, því þetta
var jarðskjálftinn mikli 1912.
Ég vissi auðvitað ekki einu sinni
hvað jarðskjálfti var, hvað þá
annað.
Nú æskudagamir liðu. Liðu
með vinnu, gleði og sorgum. Faðir
minn og okkar fólk var við sjóinn
og þegar ég hafði aldur til, byrjaði
ég á sjónum, en árið 1928 tók ég
svokallað pungapróf, sem var
skipstjómarpróf fyrir formenn á
litlum vélbátum. Og 20 árum síðar
fór ég svo í „öldungadeildina",
sem svo var nefnd og fékk þá
fullgilt stýrimannspróf og skip-
stjóraréttindi.
Sigríður
Báturinn sem faðir minn var
með seinast hét Sigríður, sú sem
síðar fór upp í Hamarinn, sem
frægt varð á sínum tíma. Jón
bróðir minn vann þá mikið afrek
sem talið er næsta furðulegt, en þá
kleif hann Hamarinn.
Svoleiðis var, að þetta var fyrsta
vertíðin mín sem formaður, það
var árið 1928 og var ég með bát
fyrir Gísla Johnsen, en Eiður
Jónsson, mágur minn var með
Sigríði. Eiður varð skammlífur, dó
aðeins 36 ára gamall, þótt það
komi nú ekki þessari sögu við.
Nú, þeir róa þarna seint um
morguninn, en nóttina áður en
þetta gerðist, eða nóttina 11.—12.
febrúar, hafði orðið sú mesta úti-
lega sem menn mundu (útilega:
Bátar ná ekki til hafnar vegna
veðurs), og lá fjöldi báta úti.
Flestir komust ekki einu sinni
uppundir Eyjar. Eiður á Sigríði
var einn af þeim, sem ekki náðu til
hafnar, en alls lágu úti 19 bátar.
Þetta var óskaplegt veður, og
eiginlega mín fyrsta raun í þeim
skilningi, sem formaður. Okkur
tókst við illan leik að komast
uppundir Eiðið og þar settum við
upp ljóstýru og þama gátu nokkrir
bátar haldið sig við hana í myrkr-
inu.
Næsta dag var ekki róið, því
bátarnir voru að tínast inn fram
eftir öllum degi, því marga hafði
hrakið langt til hafs.
Svo er það næsta dag, eða
14. febrúar, að nokkrir bátar róa,
þrátt fyrir vont veðurútlit, suð-
austan hvassviðri og mikinn sjó og
læti.
Ég man þetta svo vel, því ég fór
um morguninn niður á Skansinn,
sem kallað var, en þar var gott að
sjá til veðurs. Skansinn var
byggður eftir Tyrkjaránið og þar
var nokkurt skjól og maður hafði
því afdrep til þess að spá í veðrið.
Mér leist ekki á blikuna og fór
hvergi, en Sigríður fór í róður,
ásamt nokkrum bátum. Þeir lögðu
úr höfn um klukkan níu um
morguninn, aðrir hálftíma síðar,
eða svo.
Nú, það er ekki að orðlengja
það, að strax um hádegið skellur
hann á með austan ofviðri með
grimmri snjókomu, sem erfremur
sjaldgæft. Og til marks um snjó-
komuna er, að þegar veðrinu lauk,
var snjór í mitt læri úti í Eyjum.
Bátarnir höfðu það af flestir
að draga mest alla línuna, þrátt
fyrir veðrið, þótt ekki tækist þeim
það nú öllum og svo komust þeir
uppundir Hamarinn, þar sem er
nokkurt skjól.
Eiður heitinn formaður var
auðvitað búinn að standa allan
daginn og geta allir sagt sér að
hann þurfti nokkra hvíld, og ekki
síst ef haft er í huga það, sem
gengið hafði á dagana á undan.
Af öðrum bátum var það að
segja, að þeir náðu til hafnar.
Þeir á Sigríði létu nú fyrirberast
undir Hamrinum, en þar lágu
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 23