Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Síða 63

Ægir
Ægir stóð með staf í hendi
ogstarði útyfir hafflötinn,
ánægður var og til ástar kenndi
yfir er leit hann grœði sinn.
Blíða logn og ládautt var,
Ijómaði sólyfir öllu þar.
Erhann nú leityfirflötinn fríða
og fagnaði því er sá ’ann þar,
líkaði vel sú blessuð blíða
og blikandi sól er á öllu var,
þá allt í einu hann yggldi brá
því úti við hafsbrún eitthvað sá.
Rán, kallaði Ægir, komdu hingað,
hvað er það sem eg þarna sé,
sérðu ekki þetta þarna óþvingað
þjóta um glæinn, það má ei ske.
Ósvífin finnst mér sú ótugtin
að ýfa upp lygnan sjóinn minn.
Hvað er nú aðþér kæri vinur,
hvers vegna ertu á svipinn súr.
Þessi ógn sem þú undan stynur
eru íslendingar í fiskitúr.
Þeir akta ei neitt í þessum heim,
þú ættir bara að refsa þeim.
Vel mælir þú mín kœra kona,
kannske við ættum að gjöra það.
Þeir mín þá minnast það eg vona,
þriflegt ef mörlöndum gœfi bað.
Kallaðu á dæturnar kelli mín,
að koma í snarkasti til þín.
Ránar heyrðist þá hrópið klára,
Hrönn og Unnur komiðþið,
einnig A Ida, Bylgja og Bára,
eg býð að þið dans setjið nú á svið.
Sjáið þið kugg þennan kljúfa mar,
af krafti skuluð byrja þar.
Út þutu allar Ægis dœtur,
ólmar byrjuðu að stíga dans,
œstar þær hreyfðu fimar fœtur,
fljótt tók að myndast bárufans.
Ort svo jókst þar öldurið
ólgaði þá vítt um svið.
Á fögrum knörr, er fast þar sigldi,
fagnaði skipshöfn logni og sól,
þá allt í einu sig allan yggldi
og ólgaði sær, en í veðri kól.
Brot og hnútar hnykktu á
hrintu fleytunni til ogfrá.
Asskotans læti eru þetta,
æpti skipper, það sést ei storð.
Upp undir salningu sjóir skvetta,
svo allt er á floti hér um borð.
í snarkasti munum við halda heim
og hörfa úr djöfladansi þeim.
Stefnu var breytt og stefnt að landi,
stóröldum undan knörrinn bar.
Af fimleika stýrt til að forðast
grandi,
ferðmikill byrðingur sjói skar.
Frá skipverjum heyrðist ei
œðruorð,
þótt allt væri á tjá og tundri um
borð.
Bylgjurnar utan byrðing lömdu,
brotnuðu hnútarfleyinu á,
öldurnar djöfladans sinn frömdu
af drýldni því veltu til og frá.
En mikið var lánið og lukkan þar
loks þegar skipið komst í var.
Komið þið aftur kæru dætur,
kallaði Rán, þið gjörðuð vel.
Óðast nú dallurinn undan lætur,
sú ósk var pabba ykkar, það eg tel.
Nú lægðu öldur og lygndi á mar,
logn þá aftur komið var.
Ægir stóð með staf í hendi
ogstarði útyfir hafflötinn.
Anœgður var og til ástar kenndi
yfir er leit hann græði sinn.
Friður og ró yfir öllu var,
aðeins til sjófugla heyrðist þar.
— Þetta er bara gott hjá þér Guð-
brandur minn, en heldurðu ekki að
það hefði verið fallegra að láta hina
hliðina snúa út?
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 61