Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Síða 89

Minningt
Gudmundur
Jensson
Kvedja frá stjórn F.FJS.Í.
Guðmundur Jensson, fyrrver-
andi ritstjóri Víkingsins lést í
Reykjavík 12. febrúar sl. Hann var
fæddur 7. júlí 1905 að Hóli í Ön-
undarfirði. Foreldrar hans voru
Jens Albert Guðmundsson kaup-
maður á Þingeyri við Dýrafjörð og
Margrét Magnúsdóttir ljósmóðir.
Guðmundur sótti skóla bæði að
Núpi í Dýrafirði og við heima-
vistarskólann að Hrafnseyri við
Amarfjörð en gagnfræðaprófi
lauk hann við Menntaskólann í
Reykjavík 1922.
Ungur að árum hóf hann sjó-
mennsku, því föður sinn missti
hann 12 ára gamall og systkinin
voru ellefu. Stundaði hann störf
sem 2. vélstjóri á línuveiðurum og
fór m.a. í siglingar á erlendum
skipum í tvö ár. Ekki hafði hann
vélstjóraréttindi svo staðan var
ótrygg. Þá ákvað Guðmundur að
afla sér starfsréttinda sem loft-
skeytamaður. Þeirra réttinda afl-
aði hann sér meðan hann starfaði
á togaranum Belgaum, notaði til
þess frívaktirnar sem flestum nýt-
ast best til hvíldar. Árin
1931—1945 sigldi hann sem loft-
skeytamaður á togurum og flutn-
ingaskipum, en á þeim árum var
mikið undir loftskeytamanninum
komið, hann náði upplýsingum
frá öðrum á morse og þær upp-
lýsingar gátu skipt sköpum um
veiðina. Einnig var mikilvægt að
fylgjast með viðskiptum enskra
togara og það var Guðmundur vel
fær um því hann var góður
enskumaður.
Guðmundur var einn þeirra
manna sem alla tið vann af ósér-
hlífni og samviskusemi að mál-
efnum sjómanna sem og annarra
landsmanna til velfamaðar þjóð-
lífinu. Árið 1945 réðist hann til
Farmanna- og fiskimannasam-
bandsins en það var stofnað 1937.
Starfsemi sambandsins hafði að
mestu leyti verið fólgin í því að
gefa út Sjómannablaðið Víking og
kom það því í hlut Guðmundar að
marka stefnuna í málefnum þeim
er sambandið kynni að hafa af-
skipti af umfram blaðaútgáfuna.
Og þar var af nógu að taka, mörg
og vandasöm verkefni lágu fyrir.
Niðumíddur skipastóll blasti við
eftir að stríðinu lauk og gramdist
Guðmundi sinnuleysi margra um
nauðsyn þess að endumýja skipa-
stólinn. Barðist hann ótrauður
fyrir því að endumýjunin gengi
fljótt og vel. Menn voru ekki
sammála frekar en nú um það
hvað gjöra skyldi og eins og
mönnum er í fersku minni, sem þá
voru að slíta barnsskónum, hættu
eldri útgerðarfélögin flest útgerð
eða drógu mjög saman seglin, svo
það fé sem lagt hafði verið til
hliðar til endurnýjunarflotans, fór
til annarra kaupa svo sem á
postulínshundum og fleiru. Guð-
mundur var ekki ómyrkur í máli
um þessar ráðstafanir fjármagns-
ins og taldi slíka meðferð óhæfa.
Síðar komu fleiri stórmál sem
vörðuðu íslenska sjómenn miklu,
eins og landhelgismálið. Vann
hann af heilum hug að framgangi
þess og lagði marga góða tillögu
fram til hagsbóta íslenskum fiski-
mönnum. Kjarabaráttan var oft
hörð á þessum árum og áttu far-
menn e.t.v. erfiðast um vik í
sókninni að bættum kjörum. Ein
harðasta barátta sem háð var í
sögu þeirra eru átökin sem urðu
1957 þegar verkfall farmanna stóð
á þriðja mánuð og hafði slíkt
aldrei gerst áður í þeirra baráttu.
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 87