Sjómannadagsblaðið - 01.06.1982, Síða 31

laugur mér að hann hefði álitið sig
gera mest gagn með því að fara
ekki úr gatinu, en breiða sem best
úr sér, til að sem minnst kæmist
niður af sjó. Þetta mun hafa verið
hans fyrsta vertíð, þá 16 ára gam-
all.
Nú varð að giska á hvort nægi-
lega langt væri komið til suðurs í
flóann, til að taka stefnuna beint á
hafnarmynnið. Frekar hallaðist ég
að því að svo væri ekki, og tók því
stefnuna meira vestlæga í fyrstu,
— með sjó og vind á afturhomið
bakborðsmegin. Ekki sást frekar
en áður út fyrir borðstokkinn fyrir
veðurofsanum, snjókomunni og
náttmyrkrinu.
Sjórinn hafði nú talsvert aukist í
bátnum og dælumar voru ekki vel
virkar. Hásetamir strituðu við
dekkdæluna og Jón við lensidæl-
una í vélarhúsinu við vondar að-
stæður, því sjór var kominn upp á
palla og vélin farin að hiksta, því
að loftport hennar voru farin að
soga til sín sjó.
Þegar haldið hafði verið svona
undan drjúglanga stund, finnst
mér sjóimir vera orðnir svo ofsa-
legir, að það dettur í mig, — eða
það er eins og sagt sé við mig að
við séum að keyra á land við
Urðimar. Þrátt fyrir hættuna því
samfara að leggja bátnum undir
flatt í þessum ofsasjó, sný ég sam-
stundist hart í stjór og held drjúga
stund til norðurs. Enn hikstar vél-
in en gengur þó.
Eftir þessa drjúgu stund, sem ég
man ekki til að hafa mælt á
klukkuna, sný ég til vesturs. Og
rétt í sömu mund og komið var á
vestlægu stefnuna, grilli ég vitann
í syðri hafnargarðinum og er hann
þá lítið eitt til bakborða, svo ekki
þurfti að breyta um strik innfyrir
garð. En um leið og við sluppum
inn fyrir garðinn stoppaði vélin,
en nógur var krafturinn í veðrinu
til að láta synda undan á reið-
anum vestur að Básaskersbryggju,
og var látið reka upp að við
austurkantinn.
Þó svo hafi átt að heita að ég
héldi við stýrið í þessum páska-
vikuróðri 1933, hefur annar okkur
öllum æðri ráðið stefnunni.
Það er oft örðugt að segja til um
það, hvað auðnu ræður, en þama
var haldið vemdarhendi yfir
okkur. Ég er ekki einn um svona
reynslu. Flestir skipstjómarmenn
reyna eitthvað þessu líkt á löngum
ferli, að yfir þeim er vakað. En
nóg um það.
Gott að fá
stærri bát
Á stríðsárunum létum við svo
sem áður sagði byggja Vonina II. í
Vestmannaeyjum. Byrjuðum á
henni 17. mars 1943 og með hana
var ég svo meðan ég var skipstjóri
í Eyjum. Ég hafði þá verið 17 ár
með gömlu Vonina og það voru
mikil umskipti að fá þennan stóra
og góða bát. Hann er enn til og er
nú gerður út frá Homafirði.
— Voru góð samskipti milli út-
vegsmanna og sjómanna í Vest-
mannaeyjum?
— Já við höfðum með okkur
mikil samtök og samvinnu um
margt, því í raun og veru voru allir
á sama báti. Þar var starfandi út-
vegsbændafélag, tryggingafélag,
sem mun vera elsta tryggingafélag
landsins, Bátaábyrgðarfélag Vest-
mannaeyja. Við höfðum ísfélag
Vestmannaeyja, sem stofnað var
árið 1901 og áttu það nú allflestir
Eyjamenn framanaf að minnsta
kosti. Það byijaði að fást við
beitumálin, og vann þar mikið og
þarft verk. Við stofnuðum líka
lifrarsamlag. Allir útgerðarmenn-
irnir áttu Lifrarsamlagið og þar
bræddu þeir, eða létu bræða sína
lifur, og með þessum hætti var
unnt að borga mun hærra verð
fyrir lifrina í Vestmannaeyjum en
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ 29
Skipshöfn Vonarinnar VE 113 á síldveiðum fyrir Norðurlandi 1946. Myndin tekin við
Ásbyrgi í skemmtitúr sem farinn var snemma á úthaldinu.
Frá vinstri: 1. Árni Guðjónsson frá Breiðhoiti; 2. Þorvaidur Öm Vigfússon frá Holti; 3.
Rafn Kristjánsson frá Flatey á Skjálfanda; 4. Einar Sv. Jóhannesson (á Lóðsinum); 5.
Guðmundur Guðlaugsson, Lundi; 6. Guðmundur Þorsteinsson, Landagötu; 7. Hermann
Jónson, Háteigsvegi 5; 8. Jón Nikulásson, Kirkjubæ; 9. Guðmundur Vigfússon; 10.
Guðlaugur Vigfússon; 11. Jón Vigfússon; 12. Kristján Bjömsson frá Kirkjulandi; 13.
Bjöm Jónsson fráHofsósi; 14. Bernódus Kristjánsson frá Stað; 15. Gísii Friðrik John-
sen, Brekku. Einn skipsverja, Jónas Guðmundsson frá Flatey, vantar á myndina.