Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Síða 35

33
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
að sötra kaffi; þegar hann svo kemur upp, fær hann á sig
t>essa einu skvettu, sem kom á skipið rétt sem hann kom
uPpúr lúkarnum, og hún kom inn við forvantinn, það
kom varla dropi á nokkurn mann aftar á dekkinu, en
aldan tók Guðmund fyrir borð og hann sást ekki meir.
•lá, það var eins og hann hafi beðið eftir þessari öldu. Það
er svona, þegar stundin er komin. Og fólk mundi ótal
á$mi, þegar það lagði saman um undarlega hegðun
^Panna undir dauða stundina. Stundum gerði feigðin þá
stjarfa, það hét þá feigðarstjarfi. Allir mundu mennina
tvo á henni Sjönu, þegar hún fékk áfallið í Bugtinni.
hetta voru harðfrískir menn, en þeir báru ekki við, að
hreyfa sig til að hjálpa skipsfélögum sínum að rétta skip-
'ð, heldur stóðu báðir tveir aftur við rúffið og þaðan
hreyfðu þeir sig ekki, hvernig sem kallað var til þeirra og
Svo kom alda sem hreif þá báða fyrir borð. Þeir biðu
barna eftir henni eins og dæmdir. Jú, það var síður en
Svo ólíklegt að feigðin hafi lagzt á hann Jón. En það voru
nu ekki allir jafntrúaðir á feigðarboðann og stundina
^ornna, og þessir sögðu Jón hafa alla tíð verið undarleg-
an, og líkast til hafi verið komið á hann rutl. Það væri
Svo hætt við því um menn, sem allt byrgðu með sér og
bað var farið að tína til sitthvað sem benti til að Jóni
þögla hafi ekki liðið vel í sálinnni, — hann sást ekki oft
þrosa hann Jón, að ekki væri nú nefnt að hann hlæi, og
nvað veit maður, hvað bærist með mönnum sem aldrei
'áta neitt uppi um hugsanir sínar og allt í einu var orðið
fullt af mönnum, sem voru eins og Jón, höfðu bilast á
Seðinu með aldrinum, menn mundu eftir slíkum fyrir
Vestan, norðan, austan og sunnan og það þurfti svo sem
ekki langt að leita, menn sáu nú Geirmund, þennan
þ®gláta og fátalaða mann, sem farinn var að prédika á
Sötum og gatnamótum og hóta fólki helvítis vist.
Svo smáíjaraði út allt tal um þetta slys, það komu
°nnur slys að tala um. Það var þó lengi svo, að væri
tt’nnst á Jón þögla og hans dauðdaga, þá var viðkvæðið:
”áá, það var ekki allt einleikið um það, hann mun hafa
verið orðinn eitthvað undarlegur.“
Togarinn, sem hann Sigurður í Jónsbæ var á, kom úr
Sl§lingu tæpum mánuði eftir að slysið varð og Sigurður
för rakleitt heim í Jónsbæ.
k*au sátu lengi á tali um kvöldið, Sigurður og Margrét.
^targrét taldi sig geta haldið öllu í horfinu, bömin væru
°rðin svo stálpuð og hjálpsöm að hún gæti haldið skepn-
unum og gengið í fiskvinnu eftir því sem til félli. Það var
^omið undir miðnætti, bömin sofnuð og þau sátu ein við
fVru í eldhúsinu. Þau höfðu talað flest sem máli skipti,
þegar Sigurður sagði: „Það hefur vitað á eitthvað, að ég
týndi pípunni minni, sem ég var búinn að eiga svo lengi,
tter er alveg óskiljanlegt, hvað af henni hefur orðið.“
Margrét stóð á fætur og sótti pípuna og fékk honum.
’>hú hafðir skilið hana eftir á svefnherbergisborðinu.“
>,Já, nú man ég það, það var svo mikill asi á mér, ég
varað verða seinn fyrir.“
^lgurður kveikti í pípunni og reykurinn liðaðist um
e|öhúsið og lagði fyrir vit Margrétar.
_ »Það er mikið, sem þú getur púað,“ sagði Margrét, „ég
Sa ekki handa minna skil í svefnherberginu, þegar þú
varst farinn um daginn, og ég fann pípuna þína á svefn-
herbergisborðinu."
Ekki hafði hún fyrr sleppt orðinu, en það greip hana
hugsun, sem aldrei hafði hvarlað að henni, þessari sóma-
konu. Henni varð svo mikið um að hún heyrði ekki,
hveiju Sigurður svaraði. Skýringin á síðustu orðum Jóns
þegar hann gekk út úr bíslaginu — lengi skal manninn
reyna — hafði verið henni mikið umhugsunarefni, hvað
gat maðurinn hafa meint? Nú vissu hún það og henni
varð að orði upphátt:
„Guð almáttugur hjálpi mér, að hann skyldi hugsa
svona um mig .. .“
Sigurður hváði en fékk ekki svar. Margrét starði fram-
fyrir sig, stjörf í framan, eins og hún hefði séð draug, en
svo smáslaknaði á andlitsdráttunum, og hún leit á Sig-
urð, og það var alltí einu mikið líf í þeim augum, sem
áður voru döpur, en hún talaði enn óskiljanlega, því hún
sagði:
„Af hverju ekki. . .?“
-----------------------------------N
Kristján
Karlsson
AF EINARIÁ SJÓ
Frá týndum bæjum sig bylgja
bláir reykir um höllin.
Einar rær einn til fiskjar.
Vatnið er kyrrt; fyrir kjölnum
kvistast og byltist smælkið,
spegilinn brýtur bringa.
Skugginn i vatninu, vinur,
vindur sig langur og djúpur:
blæjur fjalla sem bylgjast.
Heiðamar dökkna, þó dimmir
í djúpinu fyrr og þess myndir
ýfa nú yfirbcrð vatnsins.
Utar til, allan daginn
alheill er spegill vatnsins.
Einar kom ekki aftur,
hann liggur í látbragði vatnsins.
Allt glatast í látbragði ljóðsins
sem er látbragðið eitt í fyrstu.
V_____________________________________________)