Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Blaðsíða 43

^jÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Gísli J. Ástþórsson
41
SVEIMÉR SEM ÉG BOTNA LENGUR f ÞESSU
Það kann að þykja undarlegt uppátæki að fara að
vangaveltast um flíkur í svona kallmannlegu riti,
en ég er búinn að ganga með þetta innvortis býsna
engi og það verður þá að hafa það ef einhver þykist nú
, a a rambað á kærkomið tækifæri til þess að setja upp
Pykkjusvipinn. Þetta er orðið svo flókið, þetta með
P æðaburðinn. Sú var tíðin að spjarimar skildu sauðina
ra höfrunum rétt einsog fjaðrimar til dæmis krákuna og
Pafagaukinn: þessi var augljóslega erfiðismaður, þama
engslaðist búðarlokan og þarna kom béaður jarlinn
nnandi í öllu sínu veldi með bindisprjóninn og harða
•bbann og nýburstaðan kúluhattinn einsog kórónu oná
sjafægðum skallanum. Nú er öldin önnur og eiginlega
með einni einustu og hálflúalegri undantekningu sem ég
Piun víkja að síðar segja umbúðirnar okkur nánast
1 *ert um innihaldið. Ekki svona á almannafæri hér í
eYkjavíkinni, svo mikið er víst. Manneskjan sem kem-
Pr á móti manni þennan sólbjarta sumardag eða þennan
^ rungalega vetrardag getur verið að fara til brúðkaups-
feislu með kampavíni og kransaköku eða jafnvel til
^undar við sjálfan forsetann suður á Bessastöðum; en
uningsins vegna getur hún líka rétteins átt stefnumót
ej. skóflu og haka oní einhverjum hitaveituskurðinum
egar verið að paufast niðrað höfn og þar oní belginn á
'nhverjum dallinum að bisa við skreiðarpakka; og þetta
ru engar ýkjur þannig séð, heldur einungis verið að
skerpa ögn á útlínunum í
mesta lagi.
I skáldsögu Gunnars
heitins Benediktssonar
„Það brýtur á boðum“,
verkalýðs- og baráttu
sögu sem kom út fyrir
réttum hálfum
fimmta áratug,
álpast söguhetjan
Agla, sem er ung
og fönguleg
kvensa úr
öreigastétt, til
þess að ganga
að eiga aftur-
kreistinginn
Sighvat sem
er í þokkabót
rakinn íhalds-
titturog dúndr-
andi auðvald.
Þeg-
ar hún áttar sig, blessunin, og þykir nú mikið liggja við
að sýna það svart á hvítu að hún hafi þrátt fyrir allt ekki
ætlað að svíkja málstaðinn, þá vindur hún sér bara
einarðlega inní fataverslun Marteins Einarssonar, sem þá
höndlaði við Laugaveginn, og kaupir sér einarðlega „blá
verkamannaföt". Svona einfalt var það og svona skíru
máli töluðu tuskurnar á árunum þeim. Ég er ekki að
amast við bókinni nema síður sé sem kemur beint frá
hjarta höfundar og er þaraðauki alls ekki ómerk samtíð-
arheimild frá sjónarhorni hins róttæka kennimanns. Sú
kona sem í dag kaupir sér „verkamannaföt" (sem er að
vísu nafnbót sem er alveg á síðasta snúningnum) getur
aftur á móti sem best átt heimboð hjá bandaríska sendi-
herranum, en forveri þess ágæta manns sem prýðir
landið í svipinn efndi einsog menn muna kannski til
magnaðrar útiveislu uppi við Árbæ þarsem broddborg-
urum allt frá heimsfrægum skáldum uppí svakalegustu
ráðherra var eiginlega uppálagt að mæta í nankinsgalla.
Leppalúði Qórða áratugarins er orðinn spjátrungur þess
níunda.
Hin ósviknu og óumdeilanlegu verkamannaföt lifðu
blómaskeið sitt á síðustu árunum fyrir stríð þegar þau
voru líka gædd þeirri náttúru að hlaupa einsog það heit-
ir. Reyndar hefði verið nær lagi að orða það þannig að
þau hefðu tekið á sprett. Flíkin þurfti að vera að
minnstakosti tveimur númerum of stór þegar hún var
keypt ef hún átti ekki
að kyrkja eigandann
þegar eftir fyrsta
þvott. Þegarroll
ingamir í plássinu
voru gerðir upp
fyrir sumarið var
þeim fyrst dröslað
til rakarans þar
sem þeir
ólánsömustu
voru vægðar
laust krúnu
rakaðir fyrir
eina krónu
per haus að
heita má niðrá
fast og síðan
voru þeir
dregnir til
kaupmannsins
og keyptur á
þá ýmist