Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Síða 53

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
51
ÞÚ ÆTTIR AÐ HALDA ÞESSU ÁFRAM ...
Rætt við Svein Sæmundsson
Eftir að hafa tekið sér ellefu ára
hvíld frá bókagerð kom Sveinn
Sæmundsson fram á sjónar-
sviðið á nýjan leik á íslenskum bóka-
markaði með metsölubókunum um
Guðmund skipherra Kærnested. Sú
bók kom sem kunnugt er út í tveimur
bindum 1984 — 5 og seldist í risaupp-
lagi. um 7000 eintök hvort bindi.
Allar bækur Sveins hafa reyndar
verið góðar sölubækur — og allar
hafa þær fjallað um sjómenn og sjó-
mennsku. Fyrri bækur sínar skrifaði
Sveinn í einni lotu á árunum
1965 — 73: ævisögu Péturs sjómanns
og sex aðrar bækur með frásögnum af
„örlagaríkum atburðum á sjó, æðru-
lausri baráttu við náttúruöflin, þar
sem aðeins tilviljun ræður um sköp
milli lífs og dauða, en maðurinn sigr-
ar vegna þrautseigju og lífsvilja,“ eins
og komist var að orði í Sjómanna-
dagsblaði 1968 þar sem Sveini voru
færðar þakkir fyrir að hafa „með rit-
störfum sínum unnið mikilvægt starf
í þágu íslenzkrar sjómennsku“.
Tíðindamaður vor sótti Svein
heim og fékk að spjalla stuttlega við
hann um sjómannaskrif hans. Og þar
eð Sveinn er uppalinn á Akranesi lá
beint við að spyija hvort hann hafi
ekki verið orðinn fullgildur háseti
um fermingu?
„Nei, svo gott var það nú ekki. Ég
var lítið til sjós á mínum unglingsár-
um. Það var eftirsótt að komast í gott
skiprúm á Akranesi og ég var hvorki
stór né sterkur eftir aldri. Þó var ég
sumartíma á trillu. Mín sjómennska
hefst ekki fyrr en ég fer á Goðafoss
1948. Þá var ég búinn að læra raf-
vélavirkjun og starfaði sem verkstjóri
hjá Bræðrunum Ormson. En mig
langaði alltaf á sjóinn, útþráin togaði
í mann; mig langaði til að sjá mig um
í veröldinni. Ég hafði unnið mikið að
viðgerðum um borð í skipum og þeg-
ar fréttist að það ætti að ráða rafvéla-
virkja á Eimskipafélagsskipin stóðst
ég ekki freistinguna og sótti um. Ég
var svo á Goðafossi allt til 1955 ef
undan eru skilin tæplega tvö ár við
framhaldsnám í Kanada og Þýska-
landi.
Sveinn Sæmundsson höfundur níu sjómannabóka og blaóafulltrúi Flugfélags íslands
og síðar Flugleiða í nær 30 ár.
Sjómennskan var góður tími og
sannkallaður skóli. Og ég hefði ekki
getað skrifað mínar bækur án þess að
hafa kynnst sjómennskunni af eigin
raun. Það er að mínum dómi nánast
útilokað að skrifa bækur um efni sem
menn hafa ekki kynnst sjálfir og sér-
staklega á það náttúrulega við urn
sjómennsku. Það er mjög sérstök
reynsla að upplifa óveður á hafi úti
eða taka land í vondu veðri. Maður
verður að þekkja brimölduna stríðu
af eigin raun til þess að geta lýst
henni. Þá sakaði ekki að maður sá
talsvert af veröldinni í siglingunum
og til marks um það get ég nefnt að
fyrstu tíu árin í fluginu kom ég aldrei
til Iands sem ég hafði ekki komið
áðurtil á skipi.
Árið 1955 datt það í mig að fara í
land og gerast blaðamaður. Ég hafði
alltaf verið sískrifandi frá því ég var
krakki og henti t.d. fullri skúffu af
handritum þegar ég fór af Goðafossi.
Blaðamennskan var mér því ekki
eins fjarlæg og hefði kannski mátt
ætla. Ég var tvö ár blaðamaður, fyrst
á Tímanum, svo á Alþýðublaðinu og
skrifaði um allt milli himins og jarð-
ar — nema pólitík. Það var svo 1957
sem ég réðst blaðafulltrúi til Flugfél-
ags íslands.
Eftir að ég byrjaði hjá Flugfélaginu
skrifaði ég áfram greinar um ýmis
efni í blöð og tímarit. Þá samdist um
það með mér og ritstjóra Fálkans að
skrifa greinaflokk í blaðið um sjó og
sjómennsku; Á sætrjám kallaði ég
flokkinn. Meðal þess sem þar birtist
var grein um strand togarans Goða-
ness frá Neskaupsstað í Skálafirði í
Færeyjum. Þá var ekki farið að
hvarfla að mér að skrifa bækur. En
ári síðar vildi svo til að ég fór með
blaðamenn á vegum Flugfélagsins til
Færeyja. Við sigldum meðal annars
inn Skálafjörð og ég tók að segja fé-
lögum mínum frá strandi Goðaness.
Þá varð ívari H. Jónssyni að orði: