Sjómannadagsblaðið - 08.06.1986, Blaðsíða 65

SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
63
Sjö Kveldúlfstogarar.
þessum tittum, þeir, sem varð orð af munni, flestir
þögðu og horfðu svipþungir á enskan togara, sem lá
skammt frá þeim með fullt dekk af rígaþorski, pokinn
flaut fullur við síðuna, þeir urðu að bíða með að inn-
byrða hann, þar til þúið væri að kasta til fiski á dekkinu.
Skipstjórinn á kútternum hafði verið í koju, en nú
kom hann uppí káettugatið. Honum varð eins og mönn-
um hans starsýnt á Bretann. Þar var unnið af kappi og
skipin voru svo nálægt hvort öðru, að skipstjórinn gat
greint sporðaköstin í stórþorskinum á sneisafullu dekki
togarans. Honum varð síðan litið frameftir dekkinu á
sínu eigin skipi, horfði á seglin slást í byrleysinu og
mennina keipa af gömlum vana, en vonlausa um árang-
ur. Síldarbeitan var orðin þrá og hann tók ekki ljósa-
beitu, þorskurinn. „Ef ég kæmist aðeins grynnra, á
60—70 faðma, uppundir hraunkantinn, þá gæti skeð við
rækjum í fisk“. Hann leit til lofts. Það örlaði ekki á ský-
hnoðra nokkurs staðar á himinhvolfinu.
Þarna í káettugatinu gerðist það, að þessi skipstjóri
strengdi heit:
„Heldur skal ég fara háseti á erlendan togara, en halda
áfram þessu skútuharki."
Hann lét ekki sitja við orðin tóm þessi skútuskipstjóri.
Hann var ekki fyrr landfastur en hann fór uppá kontór
útgerðarmannsins, sem átti með honum kútterinn og
sagði: „Eg er hættur á skútum, ætla að kaupa togara.“
Marzinn kom upp einum og hálfum mánuði á eftir
Forsetanum, eða þann 3. marz 1907. Hjalti Jónsson
var Mýrdælingur, en hafði komið á Suðurnes úr Eyjum
og um aldamótin til Reykjavíkur.
Þriðji togarinn kom til Reykjavíkur 6. júní þetta ár,
1907. Hann var keyptur af útgerðarfélagi Bíldælingsins,
Péturs J. Thorsteinssonar, og þar var skipstjóri Guð-
bjartur Jóakim Guðbjartsson frá ísafirði.
Togaraöld var hafin í Reykjavík, án þess að þar hefði
komið Reykvíkingur við sögu. Árið 1910 voru togararnir
orðnir 10 og 1920 voru þeir 22.
Og Reykjavík hafði haldið áfram að vaxa jafnt og tog-
ara flotinn, íbúunum fjölgað úr 11.593 1910 í 17.679 árið
1920. Útsvörin hækkuðu úr 92.385 árið 1910 í 1.806.535
árið 1920.
Nú verður ekki lengra rakið. Reykjavík var orðin lang
stærsti útgerðarbær landsins og brautryðjendurnir, sem
komu vestan af fjörðum, austan yfir fjall, sunnan af
Strönd, utan af Nesi eignuðust afkomendur, sem héldu
áfram að byggja upp þennan bæ. Það eiga allir lands-
menn Reykjavík.