Eimreiðin - 01.09.1922, Qupperneq 52

244
ÍSLENSKUR HÁSKÓLI
EIMREIÐIN
með krafti og trúmensku. Ef báðum aðiljum skilst ekki þetta,
er það þarflítill barnaleikur, að vera yfirleitt að burðast með
háskóla. Þá hefir íslenska háskólahugmyndin að eins verið
»projectmageri«, sem eftir að hafa gengið um ýms lönd »dör
paa sidsningen i Island, for det kan ei komme længere«, eins
og Grunnavíkur-Jón sagði einu sinni.
Það, sem fyrst og fremst hefir verið farið fram á, er, að
trygð yrði lóð undir þessar byggingar nú þegar, og að þær
yrðu sjálfar undirbúnar og málið alt gerhugsað, — þannig, að
það yrði alt tilbúið þegar rætist svo úr með fjárhag, að hægt
verði að byrja á sjálfu verkinu. Þá þarf ekki að brenna sig
á sama soðinu og oft kemur annars fyrir hér: að annaðhvort
sé undirbúningurinn enginn, þegar til á að taka, og alt strandi
á því, eða þá að verkunum sé flaustrað af undirbúningslítið,
svo þau verði gagnslítil á eftir, og flestir óánægðir með þau.
Nei, svo framarlega, sem ekki er líka megn »óáran í mann-
fólkinu«, hefði átt að mega, og má, nota erfiðleikaárin til þess
að þaulhugsa málið, til þess að undirbúa það alveg í smáu
og stóru, gera uppdrætti o. s. frv., — í stuttu máli, lofa
mönnum að tala, og tala út, — meðan ekki er unt að gera
annað, til þess að allur talandinn þurfi ekki að verða þrándur
í götu framkvæmdanna, þegar að því kemur, að hægt er að
gera eitthvað. Og það verður því fyr, því fyr sem málið er
undirbúið, og því betur sem það er gert. Að sjálfsögðu gleymi
eg því ekki, að hér eru fleiri svipuð fyrirtæki á uppsiglingu,
einkum landsspítalinn, eins og líka er þakkarvert. En það
ætti að vera hægt, að lofa svo landsspítalann, að lasta ekki
háskólann. Og þörfin á honum er alveg jöfn eftir sem áður,
og það jafnvel þó einhver samvinna gæti átt sér stað milli
spítalans og læknadeildar háskólans, eins og nauðsynlegt er
nú þegar.
Og svo eitt að endingu. Einu sinni þegar verið var að ræða
háskólamálið á alþingi undir aldamótin seinustu, mintist lands-
höfðinginn m. a. á húsnæðisleysið, og sagði eitthvað á þá leið,
að ekki tjóaði að stofna skólann, fyrst hann ætti »ekki einu
sinni hús«. Hann hugsaði sér, að hingað kæmi þýskur pró-
fessor og spyrði hvar háskólinn væri, og »þá yrði að svara