Eimreiðin - 01.09.1922, Blaðsíða 53

■EIMREIÐIN
ÍSLENSKUR HÁSKÓLI
245
honum, að hann væri að eins til í stjórnartíðindunum«! Síðan
hefir margt breytst. Háskólinn er kominn á margar blaðsíður í
stjórnartíðindunum, en enn þá á hann »ekki einu sinni hús«.
b,ess vegna er nú kominn tími til þess fyrir alla stúdenta
þessa lands, unga og gamla, að fara að vinna að því, að eign-
ast háskóla, sem er til einhverstaðar annarsstaðar en »að eins
í stjórnartíðindunum«. Og þeir ættu að geta það ef þeir vilja.
Og þeir vilja þá ekkert geta, ef ekki þetta. Og þetta ætti að
verða þeirra mál á næstu árum, — og þeirra »stéttarmál«, eins
og nú er móðins að segja, ef þið viljið það heldur, og líka
mál allrar alþjóðar í heild.
Þess vegna vil eg skora á alla íslenska stúdenta, unga og
gamla, heima og erlendis, að taka nú þetta mál á sína arma,
og linna ekki látum, á kröftugan en kurteislegan hátt, fyr en
það hefir sigrað. Það er framtíðarmál háskólans og á háskól-
anum veltur framtíð íslensks menningarlífs að mörgu leyti.
Allir geta gert eitthvað, opinberlega eða í kyrþey — geta
unnið að því, að skapa það álit sem knýr málið fram, plægja
jarðveginn, sem það sprettur úr. Islenskir stúdentar eru auð-
vitað dreifðir og ósammála á ýmsum sviðum þjóðmála, lista og
vísinda. En í þessu máli á það að hverfa. Þar segja þeir
svipað og Cato gamli forðum, og enda á því allar sínar ræður:
En hvað sem öðru líður, þá álít eg, að hér vanti háskólahús.
T í m a v é 1 i n.
Eftir H. G. Wells.
(Framhald)
Fleiri og fleiri komu, og brátt var hópur utan um mig,
líklega einir átta til tíu, af þessum fríðu mönnum. Einn af þeim
ávarpaði mig. Eg fann það á mér, einhvern veginn, að rödd
uiín mundi verða of sterk og djúp fyrir þá. Eg hristi því höf-
uðið, benti á eyrun á mér, og hristi aftur höfuðið. Hann kom
einu skrefi nær enn, hikaði, og snerti svo hendina á mér. Eg
fann að fleiri hendur, ákaflega mjúkar, snertu mig á bakinu