Eimreiðin - 01.01.1939, Qupperneq 33

eimreiðin við ÖSKJUVATN 19
arins> hóf sjálfan sig og gerði að skapandi guði á jörðu, —-
lJVí að æ síðan réðist hann á garðinn þar, sem um var að
iæða að berjast við tálmanir eggjagrjóts, ófærukviksyndis- og
jokulstrauma —• eða við óblíðu og öfgar tíðarfarsins í ætt-
l^ndi hans. Sjálfu hafinu bauð hann jafnvel byrginn — en
'ar þó sannprúður og ljúfur sem barn við lítilmagnann. Hann
sveipaði purpuraklæðum að holsárum sínum, eins og for-
íaðir hans, víkingurinn, — rataði á þá einu hefnd, sem
nienskum manni var samboðin •— því að víkingshugurinn
krafðist hefndar, inst inni — og þetta var hans hefnd: að
gjalda grimd örlaganna með guðlegum afreksverkum.
En hvað gerir þú, ungi Islendingur?
Hann svarar, um síðir, og segir: Já, ég veit þetta alt. En
oinstaklingsharmur er ekki það sama sem alheimsböl. Er til
nokkurt meðal við þreutii?
Högn.
Andvarp — og hann er sofnaður á ný. Hann sefur eins og
oauðþreytt dýr, milli þess, sem hann rýkur upp og finst, að
nu sé herdeildin hans að þramma af stað — nú eigi að verða
áhlaup.
Hrátt fyrir alt hvílist hann þessa daga í Hamborg, i húsi
ganiallar konu, íslenzkrar. Hún er skilningsrík og lætur hann
e>nan eftir \ild, talar aðeins það, sem þarf. En ef hann sefur,
'akir hún eins og ljón við dyrnar á íbúðinni. Hann tekur
ekkert leftir þessu þá, en verður friðnum ósegjanlega feginn.
Og dögunin í sál hans verður að morgni — vetrarmorgni.
Hann ætlar heim, þegar Goðafoss kemur næst — og verða
fylgdarmaður á öræfaleiðum íslands.
Skipstjórinn horfði á hópinn, sem kom um borð. Þarna
'ar ungur maður, sem hann þekti — og þekti þó ekki. Það
skyldi þó aldrei vera —- honum hneit sem ör við hjarta —-
J,U’ llaÓ var —. það var Þórmar Hafliðason. Þannig komu þeir
Ur heimsstyrjöldinni.
II.
Hann hafði valið rétt. íslenzkir hestar og íslands öræfi gáfu
honum ekkert tóm til þess að lifa í döprum vonbrigða-