Eimreiðin - 01.01.1939, Qupperneq 104

90
HÖRPULEIKURIN'X ÚR LEIÐÍNU
EIMREIÐIN’
hét og verið hafði vinnustúlka á veitingahúsinu, sveinbarn
og kendi ókunna manninum það.
Þessi útlendi maður hafði verið óþokki og svikari, spila-
fífl og eiðrofi þar á ofan, því að stúlkunni Maju hafði hann
að minsta kosti lofað þvi, að hún skyldi fara með honum
heim til ættlands hans. Hann hafði flekað stúlku eins og sam-
vizkulaus bófi; þetta var útlendingur, sem hafði enga Arel-
sæmistilfinningu.
Wattholms-systurnar lokuðu sig inni í herbergi sínu og
voru þar öllum dögum og töluðu ekki við nokkurn mann. Þær
tóku ekki á móti neinum, sem kom. Það var rétt með herkjum,
að móðir þeirra gat fengið þær til að horða ofurlítið. Tím-
unum saman voru þær að bera saman minningarnar um hinn
horfna, og þá komust þær að því, að hann hafði sagt ná-
kvæmlega hið sama við þær báðar, fullvissað þær um ást
sina til þeirra, lýst því hve vel hann væri stæður, hann ætti
peninga í Frankfurt, höll á Spáni, vini og kunningja, sem
mættu sín mikils. Báðum hafði hann sýnt sömu blíðuatlot,
báðar kyst og beðið báðar liin að segja engum neitt, því að,
eins og hann komst að orði, mundi það valda hinni systurinni
biturrar hrygðar. Að því er hann sagði, hafði hann skrifað
bróður sínum og beðið hann að koma til Svíþjóðar, svo að
sú systirin, sem fengi ekki hann sjálfan, hlyti ekki verra
gjaforð; brúðgumi þeirrar vrði ekki síðri, hvorki að virðuleik,
áliti né auðæfum.
Tímum, dögum og vikum saman höfðu systurnar kyrsetu
inni, gerðu sjálfar sig að föngum og tæmdu í botn bikar þann
hinn beizka, er hinn erlendi eiðrofi hafði þeim búið. Þæi"
hjúfruðu sig hvor upp að annari og héldust í hendur. Stund-
um spratt önnur þeirra upp, stundum hin, eins og í æðis-
genginni örvílnan, og þess á milli heyrðust tónleikar út úr
herberginu, því það, sem sálirnar þjáði, leitaði útrásar i við-
kvæmum tónum.
Svo urðu vikurnar að mánuðum og smámsaman að árum-
í tíu ár samfleytt héldu systurnar sig inni. Þær fóru aldrei
lit undir bert loft, lifsafl þeirra fjaraði út smámsaman, og
eitt haustið lagðist Elvira fyrir og dó — af þjakandi raun-
um árum saman. Og þegar leið að jólum sama árið fór Mat-