Eimreiðin - 01.01.1939, Qupperneq 134

120
RADDIR
EIMREIÐIN
reynir ])á oft á þann framburð, sem varla er á annara færum. Um
skrítlurnar sjálfar, hreinan tilbúning, er ekki nema gott eitt að segja.
En um hitt er ekkert gott að segja, að við skulum nota ]>ær á þann
hátt, sem við gerum. Varla mætti minna vera en að lesendum væri við
og við sagt frá ]>vi, hvernig þær eru til komnar, og að ]>ær lýsi fyndni
Skota, en engu öðru. Sn. J.
Hafið.
[Eftirfarandi smágrein um hafið barst Eimreiðinni eftir að birt höfðu
nerið úrslit samkepninnar um ]>að sama efni hér í Röddum fyrir nokkru.
/>ó að greinin kæmi of seint til þess að verða með i samkepninni, ]>á má
hún vel koma fyrir aimennings sjónir, og birtist ]>vi hér. Ritstj.]
Hafið hefur undarlegt, seiðandi afl, sem erfitt er að lýsa með orðum.
— Hið mikla, dularfulla djúp, sem hvergi sér út yfir og hefur að geyma
kynlegar ógnir í kolsvörtum undirdjúpum sinum, heillar alt af hugann.
— I>að vekur imyndunaraflið og gefur huganum kost á að fá ótæmandi
nautn í unaðslegum leik, sem hæði er sæll og sár. Sælan er aldrei full-
komin, en til ]>ess að hún nálgist það, verður sársauki að liggja hak við
hana —• og hafið er einmitt þannig, að það verður aldrei svo fagurt
og tilkomumikið, hvorki i blíðu né ofviðri, að það ekki jafnframt feg-
urð sinni og yndisleik einnig veki í huga manns geig og lotningarfullan
ólta. — Hafið er i rauninni ímynd manns eigin sálar, djúpt og órann-
sakanlegt, stundum rólegt og milt, en breytist við hvern vindblæ og um-
hverfist i stormum, voldugt, en þræli tilviljananna.
Fátt er mér minnisstæðara, er ég hugsa til hafsins, en nótt ein, fyrir
löngu síðan. I>að var á Norðurlandi. Ég var á ferð, gangandi, heim á leið.
l'að var tunglskinslaust, en stjörnubjart. í norðri var hríðarbakki, er óð-
um hækkaði. Til hafsins sá ég ekki, því ég var alllangt frá þvi og hæðir
á milli. — En ég heyrði til þess. Rrimgnýrinn barst til mín, þungur og
ægilegur, fanst mér — en þó fagur. Og eftir því sem ég herti á göngu
minni, til þess að ná heim áður en hríðin brysti á, brýndi hafið raust-
ina, eins og óarga dýr væri á eftir mér — og að saman drægi með okkur.
Aldrei hefur mér fundist ég eins lítill og vanmáttugur og þá. Hátt og
hrikalegt fjall á aðra hlið með kolsvörtum hömrum, hinu megin ísi- og
snæviþakin flatneskja, nóttin, norðanhríðin i aðsigi — og svo hafið —
hafið, stynjandi undan svipum stormsins, þar sem það hamaðist á strönd-
inni — eins og það vildi flýja á land —, eða brjótast á land, í reiði
sinni, og mylja alt til agna. —
Til hafsins sækja menn hjörg lianda miljónum manna, hafið er hinn
lagði og rakti þjóðvegur milli allra landa jarðar. Þangað sækja menn
hugrekki og skemtanir, þrek og heilsu. Frá hafinu fá skáldin hugsjónir
sínar og börnin skeljar og kuðunga. Þúsundir manna livila þar, og ótelj-
andi tár hafa hrunið af sorgmæddum augum þeirra, er syrgja þá, er þang-
að hurfu — og aldrei komu aftur. Þórir Rergsson.