Eimreiðin - 01.01.1941, Síða 87

EIMREIÐIN
ÞÓRKATLA Á NÚPI
73
armeið hennar að fullu, útrýma hinni stoltu og göfugu Núps-
ætt. Og við hlið hennar hefur Magnús alltaf staðið, hugsaði
eg, stöðugt sama tryggðin og trúmennskan, sama vonlausa
astin um öll hin löngu og dimmu ár. Og vegna þess, að hann
unni húsmóður sinni, þá heyktist hann, karlmaðurinn, undir
þeim höggum, er örlögin veittu henni, meira en hún sjálf. Já,
hún hlaut að vera einstæð, gædd sérstöku sálarþreki, skap-
gerð, sem er vandfundin.
Og Stóri-Jarpur rölti áfram. Stöðugt nálguðust fjöllin. Þau
v°ru ekki blá lengur. Og ég hafði fengið áþreifanlega sönnun
fyrir því, að við þessi fjöll byggju miklir menn, þótt það spak-
uiæli verði tiðum öfugmæli. Sólin skein, ekkert rauf þögnina
Uema skröltið i kerruhjólunum. Magnús sat og horfði í gaupni
sér, eins og hann væri að líta yfir sína liðnu, löngu ævi, stara
1 eld minninganna, sem bæði getur verið heitur og sárkaldur
í senn.
— Jæja, nú sjáum við heim.
Við höfðum staðnæmzt uppi á einni af hinum óteljandi hæð-
um á heiðinni, og með þessari var henni lokið. Fram undan
°kkur hallaði niður í dal einn mikinn, langan og breiðan. Lygn,
eu vatnsmikil á liðaðist eftir botni hans, og niður hlíðina fyrir
neðan okkur bugðaðist vegurinn niður að brú vfir ána. Hinum
^egin dalsins risu fjöll, ekki tiltakanlega há, en grasi vafin
UPP í miðjar hlíðar. Þau hækkuðu upp í núp einn allháan fyrir
Iniðjum dalnum, og voru efst í honum þverhnípt kletta-
belti.
Eg beindi sjónaukanum að bæ, sem stóð undir núpnum. Þar
blasti við reisulegt steinhús i víðfeðmu, nýslegnu túni, en grös-
ugar engjar teygðu sig frá túnfætinum alla leið niður að á og
einnig hátt upp í fjallið. Sólin, sem nú var aðeins farin að
læklra á lofti, sló fögrum bjarma yfir þenna stað, sem mér
fannst helzt líkjast því landslagi, sem maður sér fegurst í sin-
Um beztu draumum. Og báðum megin við þennan bæ, þó ekki
allnærri, voru aðrir, einnig reisulegir í gróðursælu umhverfi.
Fólk sást að heyvinnu á túnum og engjum, og úr reykháfum
bæjanna liðuðust bláir strókar upp í tært og kyrrt loftið. Allt
andaði búsæld, fegurð og friði.