Eimreiðin - 01.04.1944, Síða 36

100
HEBRESKA OG ÍSLENZKA
BIMREXÐlN
aðeins til að tíikna blæbrigði og tíðkast því mjög að rita ekki
sérhljóð; það er eins og þau konii af sjálfu sér við framburð
sambljóðanna. Frumræturnar í semítiskum málum eru venjulega
þrjú samliljóð, en stundum tvö, oft er skeytt framan og aftan
við þessar rætur, en samsett orð eru ekki til í semítiskum mál-
um fyrr en á síðari tímum. Sagnir hafa upprunalega aðeins eina
mynd án ákveðinnar tímamerkingar, en nafnorð voru síðar leidd
af þessum sögnum.
Semítiskum málurn er skipt í tvo höfuðflokka, austur-semítisk
mál, en til þeirra teljast assýriska eða babýlonska, og vestur-
semítisk mál, og er arameiska og kanaanska nefnd norSvestur-
semítisk mál, en arabiska og abessínska suðvestur-semítisk mál.
Assýriska eða babýlonska var töluð í Mesópótamíu við mynni
Efrat og Tigrie-fljótanna og er einnig nefnd akkadiska, en svo
nefndu íbúarnir sjálfir mál sitt. Um það leyti, er Semítar sett-
ust að í Babýloníu, var þar fyrir þjóðflokkur Súmera, er stóð
á báu menningarstigi, en um þá er allt á huldu. Þeir virðast
ekki bafa verið skyldir neinni þjóð, er vér þekkjum, en rituðu
liugsanir sínar í myndum og á fleygletrið, er breiddist út um öll
nálæg lönd, uppruna sinn í þessu myndaletri Súmera. Stórkost-
legir þjóðflutningar Semíta hafa átt sér stað á öðru árþúsundi
fyrir Krist, og taka þá Aramear og Kanaansmenn sér bólfestu i
norð-vesturbluta þessara fornu menningarslóða, og bjuggu Kan-
aansmcnn á sléttunum fyrir botni Miðjarðarhafs. Margskonar
breytingar urðu á þróun tungumála þessara semítisku þjóða
á þessum elztu tínium, eins og sjá má m. a. af bréfum frá 15. öld
f. Kr. frá furstanum í Palestínu til egypzka konungsins Ame-
nophis 4., sem fundizt liafa í Egyptalandi. Hebreska er kana-
önsk mállýzka, aðalmál Kanaanbyggjanna, og eru elztu máls-
leifar á bebresku frá öðru árþúsundi f. Kr. (Sigurljóð Debóru
og Baraks í Dómarab. 5). Israelsmenn, er voru náskyldir Arame-
um, settust að í Kanaanslandi, en mál þeirra samhæfðist máb
þeirra, er fyrir voru, og bebreskan ber því sérkenni þessa tungx'"
málasamruna, en blómatímabil hebreskunnar er frá konunga-
tímunum (frá 9. öld f. Kr. og síðar).
Hebreska virðist á þessuin elztu tímum hafa verið eitt og óskipt
mál, þótt nokkurs mállýzkumunar bafi kennt, eins og sjá nia
af bókum Spámannanna, einkum Hósea og frásögninni í 12. kap-