Eimreiðin - 01.04.1944, Síða 50

EIMKEIÐIN
Vér lifum á tímum styrjalda og borgarastyrjalda, og er meiin-
ing liins hvíta kynstofns sem óðast að færast í þá átt, að menn
aðliyllist valdið sem æðsta réttlæti, viðurkenni elddreka lofts,
láðs og lagar sem frambærileg rök. Blóðflóð það, sem fram undan
bíður, litar þegar drauina hinna framsýnu, en banvæn haglél
vélbyssna eru í þann veginn að verða snar þáttur eðlilegs veður-
lags. Á öðrum eins ógnatímum mun það ekki liafa mikið upp a
sig að vera að segja ævisögu lítils fuglsunga, sögu, sem þar á ofan
er allt annað en bressileg. Hver mundi nenna að lesa eða lana
eyra sögu af slíku tagi á tímum, þegar stormhvinur blóðugra
hryðjuverka er orðinn að síendurteknu viðlagi við hinn hvella
og nístandi óð sveiflandi sólarhringa, en örlög vandamanna vorra,
alls umbverfis vors og sjálfra vor þyngja hugann eins og steinar
í vasa drukknandi rnanns? Það segir sig sjálft, að þeir muni verða
sárfáir, sem nenna að hlusta. Eigi að síður skal liún sögð og sog°
einmitt nú*), þessi stutta saga af litlum fugli, örlitlum svörtuin
fugli — því þetta var svartþrastarungi, sem einn góðan veður-
dag valt úr hreiðri sínu beina leið ofan í einhvern bundskjafl
eða hvað það nú var, sem særði hann sárinu mikla, sári sv0
geigvænlegu á að líta, að enginn þeirra, sem sáu bann heim bor-
inn, liuggðu honum líf.
Það var tólf ára piltur, sem fann hinn vesæla fugl og bar hanii
* Saga þessi var rituð og lesin í danska útvarpið sumarið 1938, en síðai'
birt í Berlingske Tidende og víðar.