Eimreiðin - 01.04.1944, Page 54

118
SAGAN AF VALDA
BIMRBIÐIN
ekki langt að bíða, að hann kæmi fljúgandi beint í fasið á þeim,
sem opnaði liurðina, settist á öxlina á honum eða henni, hoppaði
af öxlinni upp á höfuðið og ofan aftur á öxlina, skásneyddi nið-
ur handlegginn og næði sér í þægilegan fingur að sitja á, — í
ofsakæti og algeru uggleysi.
Það varð að leik á heimilinu að rétta fram hendina og kalla á
Valda. Hann þekkti nafnið sitt og kom samstundis fljúgandi,
settist á þann fingurinn, sem horfði bezt við, h'kast því sem
fingurinn í hans augum væri grein á tré, liélt sér fast með blessuð-
um litlu tánum, lét mata sig og söng á milli bitanna og sopanna.
Þá komst hann einnig upp á að svara skipulega, ef á hann var
yrt. Það var liægt að halda uppi samræðum við Valda litla, liann
greip ekki fram í ræðu manns, en svaraði af viti, þegar röðin
kom að honum. Þetta var enginn skynskiptingur, síður en svo.
Þess á milli flaug hann fram og aftur í lierberginu eða um
liúsið- eða úti í garðinum, settist á höfuð vina sinna eða öxl, eða
livar sem honum bauð við að horfa, — stundum á bókina, sem
verið var að lesa í, eða á saumavél konunnar eða prjóna. Mann-
veran virtist lielzt vera honum ævintýralegt tré í einliverjum
furðulegum draumskógi, tré, sem fór ferða sinna á fæti, en eigi
að síður var nokkuð staðfast og að minnsta kosti fullt umönn-
unar fyrir munaðarlausum fugli: færði lionum svöngum saðn-
ingu og rétti fram grein, ef hann langaði til að setjast og livíla
sig og láta mata sig, allra viðkunnanlegasta tré, sem meira að
segja ekki var máls varnað, þó að tungutakið og sönglistin vit-
anlega stæði til bóta.
Eins og gefur að skilja var Valdi ekki bældur inni lengur
en sár hans útheimti. Fuglar liafa mikla þörf fvrir hreint íof*
og útivist. Undir eins og sárið var gróið, — því að það greri
að lokum, — var allt af einliver af fjölskyldunni boðinn og bu-
inn að leggja upp í gönguför með Valda út um akra, engjar og
skóga. Enda engin furða, því Valdi var skemmtilegasti félagi °g
gaman að vera með lionuni og sýna honum lystisemdir heimsins-
Meðan hann enn var óvanur veraldarvafstrinu, var honum ekki
um sel; hann ríghélt sér um fingurinn, þar sem hann sat og koin
ekki upp einu orði, hvað þá tón, en liöfuðið gekk sitt á hvað
að gá að fuglum, er fram hjá flugu, og seig liann saman í hnja-
liðunum við þytinn, dauðskelfdur vfir slíkri dæmalausri vogun