Eimreiðin - 01.04.1944, Page 61

EIMKEIÐIN
SAGAN AF VALDA
125
liafa legið þannig um stund, að grípa óvænt lil vængjanna. Ef
til vill var hann rétt í þann veginn að fljúga sína leið!
En það varð ekki af þ ví að hann flygi oftar. Fóstru hans, sein
hafði setið kyrr á hekknum við borðið, þegar feðgarnir fluttu
stóla sína út á balann og ætlaði ekki að hreyfa sig í bili, til þess
aÚ reyna ekki á fótinn, — fóstru hans snerist allt í einu hugur,
langaði út í sólskinið og félagslífið á balanum, reis á fætur og
Áom kát og með spaugsyrðum hoppandi milli stóla, sem liún
hafði stuðning af, en fipaðist göngulagið, varð á að hregða fyrir
S1g veika fætinum, hljóðaði upp yfir sig, lioppaði yfir á heila
fótinn — og liitti Valda, þarna sem hann lá og athugaði hin
hlaktandi strá, steig ofan á hann af fullum þunga.
Hann lá grafkyrr, en bærði nokkrum sinnum nefið. Móðir og
sonur hentust niður á linén sitt til hvorrar hliðar við hann, sleg-
1,1 felmtri, örvílnuð: hvað var hægt að gera? Er ekki liægt að
gera neitt! . . . . En hér varð engu um þokað. Örlögin höfðu ver-
ið frammi, nornirnar brugðið skærum á þráð.
Hann gaf ekki frá sér eina einustu stunu, aumingja Valdi, að-
eins opnaði nefið ofur liægt einum tvisvar, þrisvar sinnum. Móð-
lri11 og sonurinn, sundurkramin af kvölum hinnar vanmegnu
U'annskepnu gegn ógnarrökum tilverunnar, gátu ekki að sér geri
‘*Ú vilja hlynna að liinum deyjandi fugli. Þau voru í þann veg-
lritl lyfta lionum upp úr grasinu, þegar faðirinn sagði
höstugur: Lofið þið fuglinum að minnsta kosti að deyja í friði!
Hvers vegna nefndi hann ekki Valda með nafni í það sinn sem
endranær? .... En hvað sem því líður: þau stóðu vfir höfuð-
s'örðum lians, öll þrjú, og var öllum jafn ráðfátt. Þetta vofeiflega
'bs svona út í bláinn — að því er virtist algerlega út í bláinn!
Hcii á þeim eins og farg. Skelfd og með sviða í lijarta sáu þau
siogann undir hinum svörtu fjöðrum dofna og hníga; dauðinn
d 01 risið úr grasi mitt á meðal þeirra. Því að þó að það væri
1 Eki annað en lítill fugl, örlítill svartur fuglsungi, sem var að
f-efa upp öndina þarna fyrir fótum þeirra, þá var þetta dauðinn í
!111,11 sönnu mynd. Þannig leit hann út. Einmitt á þennan liátt
eitti hann Ijá sínum meðal lifenda. Ákveðið, og án þess að
a undan sér. -— Þau fáu augnablik, sem það tók Valda
ao deyja,
virtust engan enda ætla að taka. Hvað var liægt að
,,era ■ .... Það var ekki hægt að gera neitt.