Eimreiðin - 01.04.1944, Síða 62

126
SAGAN AF VALDA
eimueiðin
1 sömu andráni komu gestir. Einmitt á meðan heimilisfólkið
stóð þarna ráðþrota og starði á hinn deyjandi fugl, sveigði kunn-
ingjafólk fyrir hornið á húsinu. Hjón, sem. voru góðir vinir
þeirra, koniu hraðstíg upp garðgötuna og viku af henni inn a
grasbalann með kátum ávarpsorðum, en hinum þreniur sorg-
mæddu varð stirt um svörin, þau komu varla upp orði. — Hg
rétt í því fór síðasti titringurinn gegn um Valda.
Eina liuggunin var sú, að kvalir lians liöfðu ekki orðið lang-
vinnar. Ef það þá var nokkur liuggun. Það var ekki sjáanlegt a
vinum lians. Þau voru svo einmana og hrygg, að því verður varla
með orðnm lýst. Valdi var floginn leiðar sinnar! Hann var flog-
inn fvrir fullt og allt og varð ekki aftur sóttur. Hér stoðaði líti^
spottinu um fótinn. Hann var farinn lengra en upp á efstu grein-
ar valhneíutrésins mikla, hann Valdi litli; hann var horfinn 111
á eyðimörk ólífisins.
Og einmitt seinustu morgnana sem hann lifði hafði hann verið
lekinn upp á því að syngja, löngu áður en nokkur færði honum
árbítinn!
Jæja þá; — nú var hægt að hreinsa Vesturherbergið, losm1
við fugladrít í stofum og á þvotti, margskonar fyrirhöfn og a-
hyggjur. En það kostaði þetta: að söngur Valda var þagnaður.
Þau áttu ekki framar að fá að heyra tón úr blessuðum hálsin-
um lians. Aldrei framar mundi svartur, lítill fugl flögra í kring
um þau og setjasi á liendi, höfuð eða öxl. Aldrei framar inundi
ærslafenginn söngur heilsa þeim, sem fyrstur opnaði hurðina að
Vesturherberginu. Og aldrei mundi nokkur fugl syngja eins og
Valdi. Höfðu þau einnig verið í álfheinmm um stund? — "
Húsráðendur settust við borðið undir valhnetutrénu með ges>'
um sínum og reyndu að láta eins og ekkert væri um að vera. Það
er stundum æði örðugt að bjóða gesti velkomna og láta eins og
ekkert sé um að vera. Heimahjónunum var í svip örðugt um mál
og voru ef til vill hálf þuinbaldaleg, enda ekki alveg laust við,
að gestirnir færu hjá sér. Pilturinn liafði tekið hinn dauða fo?'
upp úr banabæli lians, sat á stóli með svartþrastarungann í heiid-
inni og strauk á honurn bakið frá hnakka til stéls.
Farðu með fuglinn og grafðu hann, sagði móðirin allt í einiL
ærið stuttaralega.
Pilturinn reis á fætur, — ósköp hafði liann lengzt upp á síð