Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 70

134
IIÚN ELSKAÐI SVO MIKIÐ
ISIMRBIÐIN
Þegar ég átti skammt ófarið, tók sársatikinn að þjá mig ofsa-
lega. Veðurdvnir heyrðust úr fjarska, og fönnina skóf á mig,
svo að seint sóttist. — Ég var að þrotum koininn. En með smá-
hvíldum tókst mér að þokast nokkra faðma í ljósáttina, en svo
var mér öllum lokið, því að líkaminn neitaði að hlýða skipunum
mínum.
Ég sat í hnipri og æpti á hjálp. Vindurinn hlaut að hera óp
mín í strandkofann, sem var þarna skammt undan, að því er
virtist. Lengi liúkti ég þarna bjargþrota og lileraði eftir svari.
En ekkert heyrði ég nema liarmakvein stormsins. Svo skreiddist
ég tvo eða þrjá faðma, hrópaði svo aftur. Var þá hóað með
semingi. Ég svaraði í sama tón. Svo hóaði ég með stuttum livíld-
um, unz mannamál lieyrðist í námunda, og ég sá tvo „snjókarla ’
koma út úr myrkrinu.
Létu þeir spurningunum rigna yfir mig. — Hvað hét maðurinn,
og hvaðan var hann? Nú, og hvert var förinni heitið?
Það liálfleið yfir mig, áður en ég gat leyst úr helmingi af
spurningum þeirra. Ég rankaði aftur við mér, þegar við vorum
komnir inn í þorpið. — Virtist mér karlarnir hlakka yfir veið-
inni.
„Já, og þarna kemur Hildur gamla lijúkrunarkona . .. Það
er ekki að spyrja að því. Henni hefur borizt njósn um veiðina ,
mælti sá, sem hélt undir axlir mér.
„Já, livað sagði ég ekki! Enn liefur enginn mátt veikjast her,
svo að hún hafi ekki komið á vettvang. Þetta er liennar líf, að
lijúkra. Og aldrei þiggur hún eyrisvirði fyrir umstangið. Það er
rétt svo sem, að læknirinn geri það“, anzaði engillinn til fóta
minna.
„Ég lield, að hún sé ekki með öllum mjalla, kerlingin. Hún er
eins gráðug í sjúklinga og sumir í frímerki eða við í brennivín •
Nú leið ég aftur í ómegin og missti af tali þeirra.
Síðar, skömmu eða löngu síðar, fann ég, að einhver laut yfir
mig og tautaði vælulega: „Aumingja drengurinn, o, aumingj3
skinnið. — Berið liann lieim til mín, piltar“.
Svo seig á mig mók að nýju, og talið Varð óskýrara, dó að
lokum út. Ég sofnaði. —
Þegar ég vaknaði til fullrar meðvitundar, lá ég í hlýju rúnu i
lítilli, vistlegri stofu. Snarkið í ofninum lét mér vel í eyrunn