Eimreiðin - 01.04.1944, Qupperneq 72

136
HÚN ELSKAÐl SVO MIKIÐ
EIMREIÐIN
ert sjálfsagt ekki auramargur, en sjúkraliúslega dýr. — Ég tek
aldrei fyrir mína gesti. — O, þiggðu þetta. Ég mun hlynna að þér
eftir föngum“.
Ég játaði og þakkaði risnuna. En er ég minntist á, að ég vildi
gjalda fyrir greiðann, eyddi hún því með lagni. Og raunar mátti
pyngja mín ekki við að léttast.
„Og þarna þurfti dauðinn að bregða fvrir inig fæti, þegar sízt
skyldi“, sagði ég eftir stundarþögn.
„Já, dauðinn! . . . Dauðinn fer ekki eftir neinu siðalögmáli,
drengur minn“, svaraði gamla konan og stundi við þungan. Svo
gekk hún fram til þess að sýsla við matinn.
— Með hverjum deginum, sem leið, geðjaðist mér betur að
Hildi hjúkrunarkonu. Hún var hress í anda og glögg á marga
liluti.
Mörg kvöldin sat ég á stóru grænmáluðu kistunni og lilustaði
á hana segja sögur frá fyrri dögum, sögur, sem hófust illa og
enduðu vel. Og stöku sinnum sagði liún mér frá hjúkrunarstarf-
inu.
Það var ekki amaleg tilliugsun að mega hreiðra sig og eiga
von á rökkursögu! Roða sló á ofnskotið við kvöldkyndinguna,
bjarma lagði á gólfið, sem fékk dularblæ við misljóst og síkvikt
eldskinið, allt í bezta samræmi við atburðarásina. Stundum glotti
máninn bæðnislega inn um gluggann og varp kynjablæ á gólf
og þil — og sögurnar hennar Hildar. En í ofninum snöktu brenni-
bútarnir undan tærandi lieljartökum eldsins, og rokkurinn kvað
bljúgróma líksöng. Og fyrir dyrum úti stundi stormurinn við
þungan, er liann rak sig á húsveggina!
Á svona kvöldum verða rökkursögur yndislegar.
Svo bar við kvöld nokkurt, er ég var orðinn stautfær við
staf, að við sátum í stofunni og hlýddum liugsandi á snarkið í ofn-
inum og sofandi andardrátt liafsins. Hann var að ganga í hríð.
Stofuylurinn og gnauðið úti fyrir vakti seiðþrungna angurblíðu
í brjósti mér. Ég lireiðraði um mig á kistunni og naut blessaðrar
heimilishlýjunnar. Hún og allar andstæður utan veggja kitluðu
mig þægilega.
Gamla Hildur starði í glæðurnar rauðþrútnum, ellidöpruni
augum. Hún hafði setzt í nánd við ofninn til þess að njóta