Eimreiðin - 01.04.1944, Blaðsíða 74

138
HÚN ELSKAÐI SVO MIKIt)
eimrejðin
drengur minn, ekki á við suma. — Það þarf þrek til þess að
horfa upp á alla þá eymd, sem menn getur þjáð, og má þó
vera, að réttara sé, að það þurfi þrekleysi til þess, þegar ekkert
fær hjálpað. — Þú þekkir slíkt ekki, býst ég við“.
„Nei, Hildur. — En segðu mér nú frá einhverju varðandi
li j úkrunarstar f ið“.
Gamla konan virtist ekki lieyra orð mín. Hún starði fram fyrir
sig og brá svuntuliorninu snöggvast upp að augum sér.
Ég endurtók beiðnina.
„Ég veit varla, bvort við böfum gott af að rekja slíkt“.
Ég lagði þ ví fastar að lienni. — „Blessuð segðu mér eitthvað“,
sagði ég.
„Jæja, drengur minn, ég skal verða við bón þinni, segja þér
eina lijúkrunarsögu, sem áður var ósögð.
Það var í veijdndunum lians Helga míns, mannsins míns sál-
uga. Ég stóð á fimmtugu, þegar hann missti heilsuna og var
fluttur þarna yfir um, á sjúkrahúsið. Það féll auðvitað í minn
hlut að lilynna að lionum, blessuðum. Dálítið erfitt hlutverk,
það, því að hjónabandið okkar liafði ávallt verið sérlega hanr-
ingjusamt. Og mér hefur ef til vill þótt of vænt um liann og
honum um mig. — Ef til vill, sagði ég, drengur minn“.
Nú þagnaði gamla konan og tók upp lykkjuföll. Svo lagði hún
liendur í kjöltu sér og ræskli sig kjökurlega.
„O-já, stimdum verða lykkjuföll í lífinu, og misjafnlega gengur
að ná þeim á prjóninn aftur“.
Þögn. — Hún var að mýkja grómið á þráðnum. — Svo mælt1
hún:
„Þú hefur sjálfsagt aldrei horft upp á sárustu píslir líkama og
sálar. Þú liefur aldrei, væitti ég, getað lesið skelfinguna, liina
óumræðilegu dauðafýsn, út úr engjandi andlitsdráttum lielsjúks
manns. Ég mátti lieyra liann Helga minn óska sér inn í eilífðina
í kvalaköstunum, dag eftir dag. Og köstin urðu æ svæsnari og
svæsnari. Og ekkert var liægt að gera nema að reyna að deyfa
hann. Það gekk svona og svona. Ekki að spyrja að ósköpununu
þegar krabbinn er annars vegar. Ekkert hægt að gera — nenxa
bíða.
Ég vakti yfir lionum síðustu nóttina, — ein. Þá fékk hann
svæsnasta og síðasta kastið. Hann bar það ekki af sér, þótt