Eimreiðin - 01.04.1944, Qupperneq 78

142
UM PÁL ÓLAFSSON SKÁLD
íilMKElÐIN
Þa3 var prúðmennskan, samfara spilandi fjöri og glaðværð,
ssm einkenndi lxann mest.
Páll var ekki fjölhæfur menntamaður. Hanu fór ungur frá
föður sínum, því þeir áttu ekki skap saman, og var vinnumað-
ur á ýmsum stöðum franx um þrílugsaldur. Var það lítt mennt-
andi staða á þeim árunx, fyrir fjörugan xuxgliixg. Hamx var xun
eitt skeið hjá Birni Skxxlasyni á Eyjólfsstöðum. Hamx var vel
menntaðnr og skáld gott, þótt lítið kæmi á loft af ljóðmælum
hans. Þau taldi Páll sinn bezta menningarskóla, áhrifin, sem
Björix hcfÖi haft á sig.
Páll liafði byrjað lítilsliáttar á skólalærdónx meðan liann var í
föðurgarði, að ég hygg. Ég lieyrði liann hafa yfir byrjvmarsetn-
ingar í latneskri málmyndalýsingu, en lítið gagn liafði honum
orðið að því námi. Hann skildi vel döixsku og sænsku og las
nxikið á þeim málum, einkum skáldrit. Önnur tuixgunxál skildi
hann ekki. Hann skrifaði skýra og fagra hönd og ritaði ijóst og
fagurt mál, exx nxálfræði hafði hann víst lítið lesið', enda var
fátt xxnx fræðibækur við alþýðxx liæfi á þeim árum. Reiknings-
maður var hann ekki, og það hygg ég að liafi verið sú gáfa,
sem honunx var nxest xitanbrautar. Aixnars voru gáfxxr lians svo
skarpar, að þær huidu að nxestu það, sem skorti á skólamenntiu1
hans, og hann liafð'i meiri not af því, sem hann las eix aðrir, þótl
lærðir væru kallaðir. 1 samræðum varð varla annars vart en hann
væri vel menntaður. Hann kxuxni svo vel að liaga orðúm sínum og
hætti sér ekki lengra en fært var. Hann var fljótur að snua
umtalsefninu að öðru og vekja glaðværð. Sanxa lagið íxotaði hann
oft, þegar eittlxvað har á milli. Hann var þá oft svo fljótxxr að
breyta umtalsefninu til þess að koma í veg fyrir þrætur, eink-
um þegar gestir voru hjá lionum. Hann var svo lagimx á að
snúa öllu í glaðværð. En ef honum rann verulega í skap, þa
voru svör hans sárbeitt.
Páll var umboðsmaður Skriðuklaustursjarða frá því ég nxan
fyrst eftir og þar til liann fór frá Hallfreðarstöðum. Þótti það
virðingarstaða mikil á þeim árum, svo bændur áttu naunxaS1
kost á slíku. Þá stöðu rækti liann vel og röggsamlega nxeðai'
lieilsa lians leyfði; kom það honum í kviini við flesta hina betn
bændur í Múlasýslum, og margir þeirra voru landsetar hans-
Fór liann oftast nxilli þeirra árlega til að líta eftir, livernig jarð-