Eimreiðin - 01.04.1944, Qupperneq 86

150
ÖRLöG OG ENDURGJALD
EIMRBIÐIN
ar ég lnigsaði um þá miklu
erfiðleika, sem ég átti við að
stríða. Oft var ég að því kom-
inn að gefast upp. Ég liafð'i af-
salað mér auði, þægindum,
munaði og öllum þeim ótal
mörgu unaðsemdumlífsins, sem
halda manni föstum í böndum
blekkinganna, og ég hafði því
nær alveg sigrast á mínu lægra
eðli, afleiðingu þúsunda aldurs-
skeiða í blindni skvnlausrar
skepnunnar, sem fjötrar þetta
mannkyn. Svo máttugur er
djöfull tortímingarinnar, enda
alinn á arfgengum löstum
hins liðna, að ég varð að taka á
öllum lífs og sálar kröftum til
þess að láta ekki bugast á leið
minni upp á við. „Frá inyrkri
til ljóss“ séu því einkunnarorð
þín á fjallgöngu þinni. Því
meiri tálmanir, þeim mun
ineiri sigur, og þó að einvera
geti undir öllum kringumstæð-
um verið góð, þá á þér að geta
heppnazt viðleitni þín, hvar sem
þú ert, ef í þér er manntak.
Yér Hindúar erum afkomend-
ur miklu eldri kynþáttar og
betur þjálfaðs andlega en sá,
sem þú ert af kominn. Svoköll-
uð menning þíns kynþáttar er
kornung og mestmegnis fólgin
í að margfalda í sífellu þarfir
yðar. Þér þróið með yður
græðgi, svo að þér leljið það
orðið hlutverk yðar í lífinti að
hrifsa til yðar sem mest af svo-
kölluðum gæðum þess, gerast
ríkir á veraldlega vísu. Hvaða
vit væri annars í liinu sífellda.
tönnli yðar á því, að tíminn sé
peningar. „Tíniinn er pening-
ar“. Þetta orðtak Vesturlanda-
húa er svo heimskidegt, að það
væri ástæða til að hlæja að því,
ef ekki væri dapurleikinn, sem
á bak við felst, til þess að fyr-
irbyggja bláturinn. Ég endur-
tek það, að öll yðar glæsilega
menning er ekkert annað en sí-
endurteknar og margfaldaðar
kröfur um makræði og nægtir,
sem í dag eru ginnandi, en a
morgun liafa snúizt upp í and-
lega fátækt og tómleika. Og
eftir því sem þessar kröfur
aukast, eftir því verðið þér að
erfiða meira til að fá þeim full-
nægt. Sífellt fer meiri og mein
bluti ævinnar í að útvega
tækin til að fullnægja þessum
gerviþörfum. Þér eruð orðnir
þrælar yðar eigin þarfa. Hverri
nýrri þörf fylgir ný áhyggj8’
áhyggjan um að geta ef til vill
ekki fullnægt þörfinni. Ótal
þarfir valda ótal áhyggjm11’
ótal vonbrigðum, ótal þjáning'
um. Hefur menning yðar fs61'1
yður hænufeti nær því en áður
að öðlast hamingjuna? Ég segi
nei, þvert á móti er þjáning y®*
ar nú meiri en þjáning ‘
feðra yðar liefur nokkru sinm