Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 20

244
REGNBOGINN
EJMREIÐ.rN
allt áður en varir, rof og rjáfur og hvaS eina, þó ekki sé það einu
sinni hátimbraS. Ójá, já, barnungi.
Gunna litla sat enn um stund grafkyrr og starSi á ömmu sína
þessum stóru, skæru augum, sem voru eins og dögg, sem morgun-
sólin glitar gegnum skýjaslæSur. Prjónarnir glömruSu, dropar
drupu á gólfiS frammi viS dyrnar — og eimur af sætrömmum
móreyk barst framan úr eldhúsinu.
Loks stóS telpan á fætur. Hún tyllti sér á tá, þandi út brjóstið,
rétti út frá sér handleggina og sogaSi aS sér andann. Svo flökti
liún augunum til gluggans og tók á sprett fram baSstofugólfið-
Hiin opnaði burðina. Það marraði í stafnum, þegar snærið >
dragsteininum dróst eftir viðnum, og eimur af tré barst að vitum
telpunnar. Hún smeygði sér milli liurðar og stafs. Steinninn skall
við dyrabúnaðinn, og Gunna litla var horfin.
En gamla konan starði með íliugun á lokaðar dyrnar. Svo f°r
hún að raula með veikri og briktandi rödd:
Flýgur fugl um móa,
flýgur móleit lóa.
Dilla ég þér og dilla ég þér,
dálítið barnkorn.
Hætt er í veröld gullunum þeim, sem glóa.
0, það er nú svo, og svo er nú það, og drottinn náði mig'
Illt liefði manni nú þótt, ef bún befði verið einhver herfa °£
rifskinn, blessuð ögnin sú arna — en þessi ljómi!
Gunna litla hoppaði eftir stéttinni og út fyrir skemmuborni •
Þar mætti lienni vesturhiminninn með klökkóttum fjallgörðuu*
grárra skýja, sem risu úr dimmbláum sævi loftsins. Hún ieit 1
og fram í dalinn. Þar hékk dapurleg regnmóða eins og hálf?e@n
sætt fortjald, sem dregið befði verið fyrir liið eyðilega svið, Pa
óðrar-
sem sumarið hafði leikið í grænum klæðum í sól og gr°'
skúrum. Gunna litla leit við, liorfði yfir Fellsendann. Og
Þarna glóði á gullna þræði gegnum gráan makka liaustlegs
feta, sem skundaði vestur brattar brúnir dökkra og kulda
fjalla. Og Gunna litla sá ekki nema sólglitið. Hún starði og s,ar
og fákurinn skundaði vestar og vestar. Sko, — þar skein
sól’ Og