Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 31

ElMRfSliiN
REGNBOGINN
255
• • • hvaS liafði eiginlega gerzt? Hún vissi það ekki. Það eins og
hrollur um liana, og samt ... samt gerði vart við sig hiá
lienni yljandi tilfinning, sem hún hafði aldrei áður orðið vör við.
Hún eins og miklaðist af einhverju, sem hún gat ekki gert sér
grein fyrir.
Það var orðið myrkt í lofti. Það dundi í fjallinu, og vindhviða
þaut um bömin í hvamminum. Bliknuð stráin skulfu, og lvng-
^ríslurnar nötruðu, og víðirinn pataði berum fingrum út í bláinn.
Telpan varp öndinni, þungt og titrandi. Svo rétti hún fram hönd-
ina og sagði lágt:
Vertu sæll.
Egill tók í hina grönnu hönd og horfði út í loftið með annað
augað aftur, ein og hann væri að íhuga eitthvað mjög einhuga:
Vertu sæl, sagði liann, og hann talaÖi líka lágt.
slepptu hau handtakinu, einkennilesa snöggt, eins og þau
liefðu snert við einhverju lieitara en hálfkahlri hendi. Og Gunna
^lla þeyttist af 'stað. Og skyndilega var hún aftur orðin ekkert
•uiiiað en barniÖ, sem þotið hafði að heiman, án þess að nokkur
V18S1 °S verið svo lengi í burtu, að afi og amma mundu kannske
Vf_ra 'uðin hrædd . .. Og þó: Um kvöldið, þegar hún var háttuð,
a_ ' uknuðu hjá henni Iiinar sömu tilfinningar eins og þegar hún
8tóS í hvamminum lijá Agli.
Hún bað bænimar sínar, og þá . . . þá kom yfir hana friður og
°ryggistilfinning. Hún var í himneskri vernd. Hún lét aftur augun,
°g eftir örskamma stund kom engill og lyfti henni til flugs. En
aht í einu datt lnin — hrapaði. En hún kom niður á fæturna, og
10 var ekki hátt. Hún stóð í livamminum fvrir ofan og innan
ekku, og þarna komu þeir ldaupandi, bræðurnir, Þorgils og
^gill. Þeir hlupu kapphlaup. 0, hún skalf! Ef þeir nú .. . Svo
essi undarlega tilfinning — eins og liún hefði af einhverju að
J >Kjast . .. En þeir sýndust svo æstir, og það verkaði svo undar-
eg‘i a hana. Hún var hrædd ... hrædd! Og samt var hún eins
eg löðuð, samt eins og lireykin. Nú, hnýttu þeir hnefana livor að
'iðrurn, og það logaði eldur úr augunum á þeim. Og skyndilega
arð óttinn öðru yfirsterkari. Hún stökk af stað út og niður
r hvamminum, en þegar-hún kom út á hvarfið, liljóp hún í
Mö a stórum og þreknum manni, sem vafði um hana hand-
Sbjunum og hóf hana á loft. Það var Oddur á Breiðabóli, mesti