Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 32

256
REGNBOGINN
bimreiðin
maðurinn í sveitinni, stærri og sterkari en flestir og ríkari, en
líka betri en allir aðrir — nema kannske afi -— og þessi maður
brosti alltaf, þegar liann sá hana og tók hana vanalega í fangið.
Og nú: Skeggið á honum kitlaði hana í vangann og hálsakotið,
og hún hló og skríkti, þegar hann þaut af stað með hana í fang-
inu.
— Blessað barnið, nú dreymir hana vel! sagði gamla konan,
sem lá í rúminu sínu með sæng upp undir höku. — Himnesk
dúfan, drottinn verndi liana og styrki í vöku og svefni!
3.
Morguninn eftir gengu þeir þegjandi út, Brekkubræður. Þeir
fóru alla leið niður í Nes. Þar námu þeir staðar og litu hvor á
annan, mældu livor annan með augunum. Þannig liðu nokkur
augnablik, og smátt og smátt varð hik og undrun ríkjandi í svip
og augum Þorgils. Svo sagði hann:
— Egill bróðir, hvað lízt þér um það, hvort við eigum að
fara að reyna að ná nokkrum silungum frammi undir honum
Stekk jarbakka ?
Nú var það Egill, sem virti bróður sinn fyrir sér með augljósri
undrun. Síðan svaraði hann:
■— Það er ekki til neins. Hún er of mikil, áin. En við skulum
leggja netið.
Og Þorgils sneri sér við og virti fyrir sér ána. Það var ekki að
sjá, að þeir bræður hefðu átt annað erindi þarna ofan eftir en að
ræða uin silungsveiði. Þorgils mælti:
-— Það er líklega alveg rétt hjá þér.
Svo gengu þeir báðir heim, þögulir og svolílið álútir. Egill lelt
aldrei á Þorgils, en við og við gaf Þorgils bróður sínum auga-
Fyrst var augnaráðið einungis rannsakandi, en svo varð það dult
og eins og það væri ekki lengur bundið við stund og stað.
Ef til vill var það ekki bara Egill, sem á hafði orðið nokkur
breyting frá því í gær, að þeir hræður fóru að elta uppi telpu'
rengluna frá Felli.