Eimreiðin - 01.10.1946, Side 34

258
ÞRJÚ KYÆÐI
EiMKiariN
Og hjartafi fylltist fagna'öarins glófi,
þaö fann, þaö skildi tilverunnar óö.
Og enn ég heyri sœlusöngsins óma,
er sólin skín, og veröldin er hljóö.
En þegar vetrarkyljan þjakar þjóö,
ó, þá er sál mín aftur raunamófi
og finnur heima alla auöa og tóma.
En guö, ég veit samt þú átt lífsins Ijóð,
þú leyfSir barni skynjun þeirra hljóma,
sem fylla þína háu helgidóma.
ÞÓTT LOF ÞITT, FRELSI —.
(Geibel).
Þótt lof þitt, frelsi, orö mín ávallt rómi,
ég eitt sarnt hata meir en böfiuls veldi,
en þafi er skríllinn klœddur konungsfeldi —
í klæöi valdsins, ötuö fornu grómi.
Á þeirri tífi er lágra sálna Ijómi
afi látast bera neista af liimins eldi
og níöa hvern, sem hópnum sál ei seldi,
því synd þaö varö aö liafna fjöldans dómi.
Þeir, sem í œöum örar blófi hefur runniö
og andans djarfa glóö á vörum brunniö —
hvers hafa þeir nema hefndar fyrir notiö?
Já, hefur ei Dante eitt sinn útlegö hloti‘8,
og Aristídes röngum dómi lotiö?
Hinn blindi múgur hefur á þeim unnift.