Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 58

282
NÁGRANNAR
EIMREIÐIN
Torfi beit á vörina; hann fann live óréttlát þessi ásökun var,
þar sem sjaldan liafði verið svo gott veður að þeir hefðu árætt
að setja lekalirip sín á flot, og nú hafði hafísinn gert allt ómögu-
legt. En hann stillti sig, því að liann þekkti fullvel þann eigin-
leika sinn, að liann átti bágt með að standa í orðasennum, en
var gjarnari á að nota liandaflið sem rök fyrir máli sínu.
„Já, þarna geturðu séð“, liélt Oddur áfram, sigri lirósandi,
þegar Torfi þagði við ásökun lians, „en það tjáir ekki að fárast
yfir því. En eittlivað verðum við að taka til bragðs, maður! Ég
sting upp á að við förum út að Hóli á morgun, ef veðrið verður
sæmilegt. Ég trúi varla öðru en að hann Bjarni rétti okkur
hjálparhönd“.
Torfi hristi liöfuðið.
„Ég lief nú hingað til aldrei verið upp á aðra kominn“, sagði
hann, „og ég mun ekki breyta út af þeirri reglu“.
„Við getum borgað lionum aftur í sumar“, sagði Oddur.
„Og heldurðu að mig langi nokkuð til að öll sveitin skemmti
sér yfir því, að ég fari að betla lijálp eins og liver annar bein-
ingamaður“, sagði Torfi ásakandi. „Ég skil hreint ekkert í þér,
Oddur!“
„Og þú vilt heldur að kerlingarnar og krakkarnir drepist eins
og horgemlingar í haga en að eiga það á hættu!“ svaraði Oddur
og gekk snúðugt burt. Honum hafði mislíkað að Torfi tók uppá-
stungu hans á þessa leið. Hann hafði hugsað vandamál þeirra
og ckki getað komizt að annarri niðurstöðu en að þeir yrðu að
leita hjálpar. Hann vissi með sjálfum sér, að það myndi falla
honum þungt að verða að fara bónleiðis til annarra. En það varð
að víkja fyrir nauðsyninni. í raun og veru var slíkt liégómi einn
á móti því sem í vændum var.
Oddur var þannig skapi farinn, að honum var ekkert erfiðara
en að liætta við það, sem honum einu sinni hafði dottið í hug
að framkvæma. Og nú hugsaði liann ekki um annað en hvernig
hann ætti að fara að því að koma Torfa á sitt mál. Hann hugsaði
til Torfa með beiskju. Það var meiri andskotans aumingjaháttur-
inn að vilja heldur líða neyð en að leita hjálpar og taka þeirri
auðmýkingu sem fylgdi því. Já, það var hreint út sagt glæp'
samlegt.
Hann leit til veðurs. Það var frost og heiðríkja. Það var ekki