Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 59

eimreiðin
NÁGRANNAR
283
víst að svo yrði lengi. Ef þeir ekki notfærðu sér taekifærið nu.
gæti það liæglega orðið um seinan, því að ómögulegt var að komast
alla liina löngu leið að Hóli, ef hann skylli á með blindhríð.
Það livarflaði að honum að kæra sig kollóttan um meiningu
lorfa og fara strax af stað. En liann hætti strax við það áform.
Þeir höfðu alltaf tekið allar stærri ákvarðanir í sameiningu, og
ef hann reytti Torfa til reiði nú, myndi það fá víðtækar afleið-
ingar.
„Hann hlýtur að sjá sig um liönd, maunskrattinn!“ tautaði
hann við sjálfan sig um leið og hann livarf inn um dymar á
kofa sínum.
En Torfi var bæði undrandi og særður. í öll þau ár sem þeir
liöfðu þekkzt, hafði Oddur aldrei látið slík orð falla sem í dag.
Og það var varla að liann gæti fyrirgefið Oddi þetta. Sjálfur vissi
hann nianna bezt, að hann hafði ekki legið á liði sínu við að-
drætti. Það hafSi komið fyrir, að Oddur aftur á mód sýndi slapp-
leika, og Torfi þóttist hafa séð ýms merki þess í seinni tíð, að
Oddur væri farinn að þreytast. Leitar nokkur á náðir annarra
fyrr en liann er orðinn uppgefinn á sálinni?
Hann leit út yfir hafflötinn. Svo la'ngt sem augað eygði sá liann
ekki annað en óslitna breiðu af liafís. Hvergi var vök að sjá.
Það var eins og sjórinn liefði allt í einu storknað.
En einmitt þessi sjón varð til þess, að liann fékk hugmyndina!
Það er annars undarlegt, hverrúg slíkar hugmyndir geta komið!
Allt í einu dettur þetta niður í mann eins og vitrun frá æðri
heimum.
„Guð hjálpar þeim, sem lijálpar sér sjálfur — það er að segja
hugsar sjálfur!“ sagði hann hróðugur við sjálfan sig um leið og
hann flýtti sér inn.
Hann ætlaði út á ísinn að svipast um eftir selum. Einmitt,
þegar hafþök voru eins og nú, var möguleiki fyrir að veiða þá á
ísnum.
„Hvað stendur nú til?“ spurði Þórunn kona hans í önugum
tón, þegar liún sá að liann fór að húa sig eins og liann ætlaöi út.
„Eg kem aftur áður en langt um líður“, anzaði hann þurrlega,
þess að taka liið minnsta tillit til forvitni liennar.
Þórunn leit forviða á mann sinn. Þó ítrekaði liún ekki spurn-
ingu sína, því að hún hjóst ekki við greiðari svörum að heldur.