Eimreiðin - 01.10.1946, Síða 61

eimreiðin
NÁGRANNAR
285
í gleði, þegar hann skipaði henni að setja pottinn á lilóðirnar
og vera tilbúin til að elda súpn eftir nokkur augnablik. .. .
Er hann var húinn að sundra selskrokknum og bera kjötið
heim, fór hann yfir til Odds nágranna síns.
„Ég lief skotið sel“, sagði liann formálalaust. „Og nu liofiun
við nógan mat í nokkra daga handa liyski okkar, því að auðvitað
skiptum við til helminga“.
Oddur varð þungur á svip.
„Það er ekki of mikið lianda þér sjálfum“, sagði liann, án þess
að láta bera á undrun sinni, „ég kemst af án þess .
„Nú, varstu ekki að tala um að fara út að Hóli og biðja Bjarna
hjálpar?“ sagði Torfi meira en hissa.
„0, ég sló því svona fram í liugsunarleysi , anzaði Oddur
Eæruleysislega. .
Torfi reyndi með öllu mögulegu móti að fá Odd til að taka á
móti boði lians, en Oddur neitaði því þverlega. Hann vissi hvílíka
þörf Oddur liafði fyrir það og gramdist þessi framkoma lians
stórum. En er liann sá að Oddur var að verða reiður, gafst hann
upp 0g fór heim til sín, þar sem sjóðlieit selkjötssúpa beið lians.
„Svei mér ef ég lield ekki að liann Oddur sé orðinn sjóðandi
vitlaus!“ sagði hann meðan hann gleypti matinn í sig.
Nokkrir dagar liðu. Torfi lifði í velsæld. Hann sa ekki na-
granna sinn; liann kom alls ekki út fyrir dyr, og sjálfur hafði
hann ekki skap til að ganga eftir lionum meira en liann þegar
hafði gert. . . .
Oddi leið ekki vel. Auðvitað höfðu það ekki verið annað en
raannalæti, þegar hann vildi ekki taka á móti lijálp frá I orfa.
Hann sárlangaði í spikfeitt selkjötið. Og liann vissi, að 1 orfi
myndi ekki taka honum það illa upp, þótt hann kæmi og hæði
hann um það. En honum var það ómögulegt. Honum fannst
að það myndi vera léttara að svelta í liel en biðja 1 orfa nokkurs
núna.
Honum var gramt í geði við Torfa. Honum liafði ekki aðeins
gramist, að Torfi vildi ekki fara að ráðum lians og biðja um
hjalp, lieldur einnig hitt, að Torfi skyldi verða fyrir þessu happi.
Honum fannst liann liafa beðiö ósigur. Hann var búinn að sætta
s'g við liugsunina um að leita á náðir annarra, svo að lioiium
fannst eins og hann yrði fátækari ef hann varpaði henni frá