Eimreiðin - 01.10.1946, Qupperneq 70

294
ÞEGAR ÉG BAUÐ MIG FRAM TIL ÞINGS eimreiðiN
veldismenn“ vildu taka ríkisvaldið frá hinum sundurleitu og
óábyrgu ófriðaraðiljum innan þjóðfélagsins og fá það þjóðinni
sjálfri í hendur. „Þjóðveldismenn“ vildu í rauninni kenna þjóð-
inni að finna sjálfa sig — finna sjálfa sig og trúa á sjálfa sig sem
eina heild, -— ekki sem andstæð og sundurvirk brotabrot.
III.
Ég hafði látið leiðast til að ljá nafn mitt á lista þjóðveldismanna,
og var ég 8. maður á listanum, auðvitað algjörlega vonlaust sæti.
Samt sem áður fór það svo, að stjórnmálaflokkarnir beindu skeyt-
un sínum mjög að mér. Sérstaklega sýndu kommúnistar mér þann
lieiður að ráðast mjög svívirðilega á mig í blaði sínu, er þeir kalla
„Þjóðviljinn“. Mér var sagt, að á bak við skítkast það stæði aðal-
lega ungur rnaður, er kallaður var rithöfundur, og tekist liafði að
skrifa sæmilega fyrir börn, en iniður fyrir hina fullorðnu. í sví-
virðingagreinum þessum var mér fundið flest til foráttu. Dulræna
reynslu, er ég liafði sagt frá í einni af bókum mínum, var jafnvel
reynt að gera ldægilega. Það átti að vera eittlivert sérstakt oflæti
í því, að ég birti myndir af mér framan við sumar bækur mínar,
og fleira var til týnt. Og auðvitað gat maður, sem aðhylltist aðra
eins villutrú og stefnu þjóðveldismanna, ekki verið mikið eða
merkilegt skáld! Vægasta og meinlausasta níðið, sem fram kom um
mig í blöðum andstæðinganna, var það, að ég væri „sakleysingi‘S
og það átti auðvitað að þýða sama sem „einfeldningur“, eða eitt-
livað því um líkt. Má segja, að þá fari skörin að færast upp í
bekkinn, þegar menn, sem sjá ekki liálfa sjón í andlegum skiln-
ingi vegna flokksofstækis, fara að bregða um einfeldni mönnuni,
sem eru að leitast við að bugsa rétt, hvað sem öllum flokkum og
klíkum líður, og hafa fyrir löngu áttað sig á sefjunaráhrifuni
flokksliyggjunnar og lirist þau af sér. Annars lét ég mig árásir
þessar litlu skipta, enda voru þær ekki annað en það, sem ég gat
búizt við. Því að það virðast vera álög á íslenzkum stjórnmála-
mönnum að geta yfirleitt ekki rætt eða ritað um stjórnmál a
ópersónulegum grundvelli, rólega og æsingalaust. Sumir þessara
manna eru valda- og mannvirðingabraskarar, aðrir ánetjast flokk-
unurn vegna atvinnuþarfar, án þess að þeir láti sig dreyma um
nokkur meiri háttar mannaforráð, og loks eru nokkrir einfeldn-
ingar og „liallelúja“menn, sem fundið liafa allan sannleikann 1