Eimreiðin - 01.10.1946, Blaðsíða 84

308
LEIKLISTIN
EIMREIÐIN
kemur manni hið nýja viðhorf
hins sænska skálds þægilega á ó-
vart eftir að hafa séð „Böddelen“
og lesið „Han, som fick leva om
sitt liv“. Hinu er ekki að leyna,
að dramatísku áhrifin eru næsta
lítil, leikurinn allur eiginlega ekk-
ert annað en ljóðræn tilbrigði við
gömlu söguna: Einu sinni var —.
Söguefnið er í rauninni þrotið,
þegar fyrsta þætti lýkur.
Meðferð leiksins mæddi að lang-
mestu leyti á Gesti Pálssyni í
hlutverki blinda sjómannsins.
Furðu oft tókst honum að stikla
bilið milli ævintýris og mann-
heims. Kom honum þar að góðu
liði mjúk og viðfeldin rödd, góð-
látleg kímni og látlaust yfirbragð.
Beztu atriði leiksins voru endur-
fundir elskendanna í ævintýrinu.
Studd af góðri leikstjórn Lárusar
Pálssonar náðu þau Gestur og
Alda Möller fögrum og látlausum
blæ í þessum leikatriðum. Hitt
mistókst leikkonunni, að sýna
konu, sem hefur kalið á hjarta.
Þarf leikkonan, sem hefur í raun-
inni fríðasta andlit, að strjúka
bui't úr svip sínum munnviksvipr-
ur, sem tíðast eru til stórra lýta,en
verkuðu hér eins og hjá viðvan-
ingi. Athygli vakti kornung stúlka,
Bryndís Pétursdóttir. Ár og dagur
er síðan jafnbarnslega ung og ó-
þvinguð yngismær hefur stigið á
gólf í Iðnó. Brynjólfur Jóhannes-
son stóð fyrir skemmtun kvelds-
ins — eins og oft endranær. Vist-
maður hans á fátækraheimilinu
var eitthvað langt fram í ættir
skyldur Friðmundi Friðar, en sú
frændsemi vai' ekki til að spilla
ánægju áhorfenda. Jón Aðils var
utan gátta í hlutverki ótugtar-
karls og illfyglis, Valdemar Helga-
son of tilbreytingalaust hávær til
að ná trúnaði áheyrenda. Gunn-
þórunn Halldórsdóttir var þarna í
smáhlutverki úttaugaðrar og slit-
innar þvottakonu. Var kostulegt
að líta Gunnþórunni, Brynjólf og
Valdemai' frammi fyrir hásæti
kóngsins í ævintýi'inu. Baksvipur
vistmannanna var eins og klipptur
í svartan pappír, berandi við skín-
andi trón hátignarinnar. Það var
gott leikstjórnaratriði. Eitt af
mörgum, sem Lárus Pálsson beitti
í nærfærnislegri túlkun á athyglis-
verðu skáldverki, sem frekar er
borið uppi af ljóðrænni fegurð en
dramatískum mætti.
Leikfélögin úti um sveitir lands-
ins og í kaupstöðunum eru velflest
byrjuð vetrarstarfsemina eða um
það bil að byrja hana. Leikfélag
Akureyrar, annað merkasta leik-
félag landsins, hóf sýningar á
frönskum gamanleik: „Varið yður
á málningunni“ eftir René Fauc-
hois, 23. nóv. s. 1., og Leikfélag
Hafnarfjarðar sýndi skopleikinn
„Húrra, krakki!“ eftir Arnold og
Bach, 19. s. m. — Fjarlægðin
gerir oss ókleift að njóta sjón-
leiks þeirra á Akureyri, en hand-
bragð höfundar á honum er með
því bezta í nútímaleikritum, svo
ekki hafa Akureyringar valið af
verri endanum. — Nálægðin við
Hafnarfjörð gerir Reykvíkingum
hinsvegar tiltölulega auðvelt að
sækja sýningar þeirra í Firðinum
á „Húrra, krakki!“ og fá sér
hressandi hláturskvöld eftir ar-
mæðu dagsins, enda fyllir Har. A.
Sigurðsson & Co. stærsta leikhús
landsins kvöld eftir kvöld glöðum
áhorfendum úr Reykjavík og Firð-
inum — og er þá ekki allt unnið.
L. S.