Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 32

112
HESTARNIR HEIMA
EIMREIÐIN
n.
Ég var á sjöunda ári, þegar Brúnn fæddist. Hafði ég mikla
ánægju af honum. Þegar Iiann lék sér, greip mig ósegjanlegur
fögnuður og fékk ég aldrei nóg af því að horfa á þetta fagurlimaða
dýr. Rauðka átti fjögur folöld: Rauðku, Skjónu, Væng og Brún.
Ég fékk Skjónu í tannfé, en það síðasta, sem ég vissi til hennar,
var það, að hún bar póst upp á Fljótsdalshérað, og er hún úr
sögunni. Vængur var fremur latur og rammslægur -— einnig var
hann glaseygur. Hann fótbraut Forberg lieitinn landsímastjóra,
og hélt ég, að hann myndi verða frægur fvrir vikið. Einu sinni
brá Vængur vana sínum með letina. Ég liafði verið þrjú ár að
heiman, og nú langaði mig til að heimsækja kunningjana. Ég
bað því um hest, og var mér sagt, að bezt myndi að lána mér
Væng, því það væri engin hætta á því, að liann hlypi með nng
í gönur eða setti mig af baki. Þegar ég kom út, híindi Vængur
við liestasteininn, með höfuðið niður við jörð, og leit hvorki til
hægri né vinstri. Kallaði ég þá til hans: „Vængur minn“. Þa
leit hann snögglega upp og lineggjaði glaðlega, eins og hann vaen
að fagna mér, því hann þekkti mig auðsjáanlega, þótt langt vaen
um liðið. Sannfærðist ég enn betur um það, þegar ég var konun
á bak honuin, því hann dansaði með mig og reisti eyrun, eins
og þegar lá vel á honum, og ekki var að spyrja að vekurðinm-
Þetta var í síðasta sinn, sem ég notaði hann, því um haustið var
liann felldur.
III.
Þegar ég var barn, var mér sagt, að það væri synd að láta ser
þykja eins vænt um skepnurnar eins og manneskjurnar, en þa
hef ég víst syndgað oft, því mér þótti svo mikið vænna um suniar
skepnur en t. d. vinnumennina, og var ég þó enginn mannhatari-
Ég man ennþá daginn, þegar átti að fella Rauðku. Ég veit þa^i
ef ég hefði verið spurð, livort ég vildi heldur láta deyða einhverja
manneskju eða hana Rauðku, þá hefði ég kosið líf Rauðku, ef
ég hefði þorað að segja sannleikann. Hvernig í ósköpunum gat
afi minn fengið þetta af sér? Ég botnaði ekkert í slíkri hörku-
Hún Rauðka, blessuð skepnan, sem var góð eins og manneskja
og jafnvel betri. Hún Rauðka, sem hafði átt svo falleg folöld £>„