Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 52

132
DANSLEIKUR OG ÁST
EIMREIÐIN
græða á því? Tæplega mundi hann vinna aftur ástir hennar á
þann hátt. Nei, hún var honum glötuð fyrir fullt og allt. Og nú
fann hann það óþreifanlega, hvað það var að brenna af afbrýði.
Enn komu þau í ljós og dönsuðu í áttina til hans. Sólrún lét
veskið sitt falla í lófa hans og mælti um leið og þau svifu fram
hjá: „Viltu passa þetta fyrir mig, Einar minn?“ Sá ljóshærði
glotti, og svo hurfu þau aftur inn í iðuna eins og regndropi í
stöðuvatn.
Hann kreisti veskið í liöndum sér svo að það marraði í því.
Þetta var blátt kvenveski af venjulegri gerð, einfalt og óbrotið;
og þó var það meira virði í hans augum en öll heimsins veski til
samans, því að það var Sólrún, sem átti það. Ósjálfrátt linuðu
fingurnir á takinu og tóku að strjúka veskið hóglega, næstum
með lotningu.
Svipmyndir líðandi suinars rifjuðust upp í liuga lians:
Það var sólskin, daginn sem liún kom til hans í kaupavinnuna,
og dalurinn var óvenjulega fallegur. — Þau unnu saman á túninu
og engjunum, og tíminn leið sem í draumi, með næstum ótru-
legum hraða. I nálægð Sólrúnar var gott að vera, og hvert verk,
sem vinna þurfti, varð leikur einn. Þegar liann sveiflaði sátunum
til klakks, fannst lionum þær ekki þyngri en ullarhnoðrar. Um-
hugsunin um liana gaf lionum tvöfalt afl. Svo var það eitt kvöld,
að hann hafði gengið upp í hvamininn skammt fyrir framan
bæinn. Það var um sólarlag, og veðrið var unaðslegt. Ys dagsins
var þagnaður, söngur fuglanna hljóðnaður, og á vesturhimninum
svifu dumbrauð ský. Hann settist á græna flötina og dáðist að
fegurð kvöldsins. Áður en hann vissi af, var hann farinn að
syngja:
„Frammi í heiðanna ró fann ég bólstað og bjó
þar, sem birkið og fjalldrapinn grær“.
Lengra komst hann ekki, því að tveir yndislegir arinar lögðust
um háls hans. Hann leit við. Tvö hyldjúp augu mættu honum,
og orkan frá þeim streymdi um liann allan. Hægt og liægt drógust
varir þeirra saman og mættust í innilegum kossi, löngum og
djúpum, sem hríslaðist út í liverja taug. — Um nóttina hafði hami
lifað þessa sælustund upp aftur og aftur í huganum.
1 hjartans einlægni liafði liann trúað, að þau væru bundin