Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 54

134
DANSLEIKUR OG ÁST
EIMREIÐIN
sá, að ef drykkjiunenn gerðu verkfall, þá myndi öll þjóðfélags-
byggingin hrynja saman eins og spilaborg. Ekki satt, lia? — Já,
það má með sanni segja, að laun heimsins er vanþakklæti“.
Þannig lét hann dæluna ganga. En Einar var ekki í skapi til
að kappræða við hann, enda fór orðaflaumurinn að mestu leyti
fram lijá honum. Eins og í leiðslu drakk liann kaffið úr bollanum,
sem Jón hafði hlandað nær til helminga með brennivíni.
„Jæja, kunningi. Lofaðu mér nú að láta aftur út í lijá þér.
Já, nú líkar mér við þig. Svona á það að vera. „Glaður og reifur
skyli gumna liverr, unz sinn bíður bana“, stendur einhversstaðar
skrifað. Ekki satt, lia? Það er hoðorð, sem mér líkar. Eftir því
ættu alhr að lifa. Svona, fáðu þér nú einn lítinn. Það er engin
hætta á, að maður verði fullur af þessu, það er heldur ekkert
varið í að drekka sig fullan. En það er, sko, allt annað að vera
svona mátulega glaður, já, svona vel hálfur. Ekki satt, ha?“ Einar
játaði og neitaði á víxl og lofaði Jóni að vaða elginn. Tíminn leið,
og bollunum fjölgaði. Einar fann, að áfengið var farið að svífa
á hann. Það var eins og móða fyrir augunum og höfuðið var
eitthvað svo undarlega þungt. Allt í einu klappaði Jón á herðamar
á honum og sagði:
„Jæja, vinurinn. Svo að maður 6núi sér að öðm: Hvemig
gengur það með blíðuna þína, já, kaupakonuna meina ég. Þetta
er allra snotrasta stelpa. Ekki satt, ha? Ja, þú varst svei mér
heppinn, lagsmaður. Ertu ekki búinn að reyna hvernig liún
fer í .... ?“
Jón lauk aldrei við setninguna, því að Einar spratt á fætur og
rétti honum rokna löðrung. Svo undrandi varð Jón á þessu hátta-
lagi kunningja síns, að liann gat ekkert sagt, ekki einu sinni
bölvað. Hann sat bara í keng á stólnum með rauðan kjammann
og glápti. Þegar liann hafði áttað sig, var Einar horfinn. Jón
hrukkaði ennið, eins og liann reyndi að muna eitthvað, hristi
svo höfuðið og muldraði í barm sinn: „Laun heimsins er van-
þakklæti ...“. Siðan þreif hann flöskuna og fékk sér vænan
teyg.
Einar mddi sér braut gegnum þvöguna við dyrnar inn í dans-
salinn. Nú rúmaðist aðeins eitt í huga hans: Finna þann ljos-
hærða og lumbra duglega á honum. Blóðið þaut fram í kinnamar,