Eimreiðin - 01.04.1948, Side 56

136
DANSLEIKUR OG ÁST
EIMREIÐIN
ekal kæla enni þitt og drekkja eorg þinni. Svona, komdu nú“,
hvíslaði áin, dálítið óþolinmóðleg, dansaði í hringi í grænum
hyl undir brúnni og rann áí'ram til hafsins.
Kaldur sviti brauzt út á enni hans. Mótstöðuaflið þvarr smátt
og smátt. „Skyldi annars vera mjög vont að drukkna? Jæja,
hann mundi bráðum fá úr því skorið. Líklega væri bezt aff láta
vel af grjóti í vasana. Það mundi heyrast dálítið skvamphljóð, og
svo yrði öllu lokið. Skyldi hann finnast á morgun eða þriðjudag-
inn? Hvemig ætli mömmu yrði við?“ Hann lirökk upp. „Var
hann búinn að gleyma henni? — Hún átti það þó skilið af hon-
um, að hann reyndist lienni ástríkur og umhyggjusamur sonur,
því að betri móður átti enginn. Hann fann það bezt núna, hversu
vænt honum þótti um hana. Ef til vill vakti hún nú ein heima
og beið — beið eftir honum“.
Það birti í hugskoti hans og hann gekk rösklega yfir brúna,
gæddur nýjum lífsþrótti og auknu sjálfstrausti.
Túnið í Dal lá spölkorn austan við ána. Hann hljóp við fót
heim að bænum, opnaði útidyrnar hljóðlega og læddist inn í
baðstofuna.
Móðir hans var vakandi, eins og hann hafði grunað. Hún reis
upp við olnboga í rúminu og sagði:
„Komdu sæll, Einar minn“.
„Sæl, mamma“. Málrómurinn var eitthvað annarlegur. Hvað
skyldi hafa hent drenginn hennar? Hún leitaði hægt fyrir sér:
„Hvað ertu með þarna í hendinni?“
„Það er veskið hennar“, sagði liann klökkur og íéll á kné við
rúmið.
„Elsku drengurinn minn“, mælti hún blíðlega og strauk með
hrjúfri höndinni gegnum hár hans.
„Manstu, Einar minn, þegar þú varst lítill drengur? Þú komst
alltaf til mín með raunir þínar. Ef til vill get ég hjálpað þér
núna, eins og þá. Segðu mér, hvað amar að þér“.
Hann sagði henni allt.
Stundarkorni seinna stóð hann upp með tár í augum, en frið
í sálu sinni.
’„Svona“, sagði hún þýðlega. „Farðu nú með veskið inn í her-
bergið hennar“. Og innfallin augu móðurinnar ljómuðu af duldri