Eimreiðin - 01.04.1948, Qupperneq 69

eimreiðin
AFREKSKONA
149
að segja, að þeir hafi allir dáð hana mjög fyrir mannkosti og
dugnað. Hefur Ólafur Ó. Lárusson, nú héraðslæknir í Vestmanna-
eyjum, verið svo góður að láta mér í té umsögn um samstarf við
Þuríði. En hann mun hafa verið hér lengst starfandi héraðs-
læknir í hennar tíð. Leyfi ég mér að fella þá umsögn hér inn í.
En lækninum farast orð á þessa leið:
„Samstarf okkar Þuríðar Jónsdóttur, Ijósmóður í Arnkels-
gerði, var jafnan með ágætum. Hún var dugnaðar Ijósmóðir,
fórst allt vel úr hendi, tápmikil, fórnfús og ósérplægin með af-
brigðum.
Það bar oft við, að hún var mánaðartíma eða meir hjá sæng-
urkonum, sem eitthvað lilekktist á í sængurlegu, og eins konum,
sem voru heilsuveilar, fáliðaðar og áttu mörg börn, og gekk hún
þá í húsmóður- og móðurstað, þar til konan fékk heilsu til að
húsýsla. Henni var svo í brjóst borið að líkna þeim, sem bág-
staddir voru, að hún var jafnan til þess fús og reiðubúin, hvað
sem hennar eigin högum leið. Þeir urðu að víkja á meðan.
Hvað sem á 6kall, hafði liún jafnan sömu liugarró og brá ekki
við voveiflega hluti. Glaðlyndi liennar hressti sjúklingana og
gladdi. Sorg og mæða, áhyggjur og þreyta, hvarf brátt fyrir
glaðlyndi hennar, því gleðibros hennar eyddi jafnan skuggunum.
I forföllum ljósmæðra gegndi hún oft næstu umdæmum, og
var þá eðlilega oft lengi að heiman. Þuríður ljósmóðir var ekkert
að hugsa um laun, hún var öll í því að gera sína skyldu, að líkna
°g hjálpa þ eim, sem hjálparþurfar voru — oft í sárustu neyð.
Slíkar gersemar hafa ljósmæður þessa lands margar verið. Þeirra
verk hafa aldrei verið metin að verðleikum og sízt til fjár. Lík-
lega hafa laun Ijósmæðra fram á síðustu tíma og jafnvel enn
verið svo lág oð óveruleg, að af þeim eru lieimtaðar fórnir, sem
engin leið er að greiða með fé eða launum.
Þuríður var mikil að vallarsýn, sköruleg í allri framkomu,
hreinlynd og djörf í framgöngu. Það sópaði að henni, þegar verið
var að sækja hana og hún var sezt á bak gæðingi, sem oft var
hennar eigin reiðhestur, með ljósmóðurtöskuna. Þá var þeyst á
stað og ekki linnt fyrr en komið var í áfanga. Djarft var iðulega
teflt við torfærur á leiðinni, en glaðlyndi hennar, dáð og dugur,
har hana yfir þær án þess hún vissi af. Líf liennar og starf, meðan