Eimreiðin - 01.04.1948, Síða 70

150
AFREKSKONA
EIMREIÐIN
ég var samtíða henni á Héraði, mátti heita sprettur til að líkna
og bjarga öðrum.
Vöggugjafir hennar voru góð greind, góðvilji og gott lijarta-
lag. Það voru líka nóg laim lianda henni á lífsleiðinni. Hún
gerði kröfugöngu til sjálfrar sín, þá, að gera skyldu sína og duga
í erfiðu kalli“.
Kann ég lækninum beztu þakkir fyrir hina lifandi og sönnu
lýsingu.
Störf Þuríðar voru ofin úr enn fleiri þáttum, og þótt hún legði
sig mikið fram til líknar mönnunum, átti liún þó alltaf stundir
aflögu, ef með þurfti, og taldi ekki eftir sér að koma til bjargar,
ef um lítið lamb var að ræða eða aðra málleysingja, sem þurftu
liðsinnis við. Hún elskaði að hlynna að öllum lífsins gróðri. —■
Stofan hennar í Amkelsgerði ylmaði af rósum og öðrtmi fögrum
hlómmn, sem liún ræktaði af mestu nákvænmi.
1 félagslífinu tók Þuríður drjúgan þátt, t. d. var hún formaður
Kvenfélags Vallahrepps samfleytt 10 ár. Hún var sérlega vel máli
farin og lá ekki á liði sínu, en flutti ræður af miklum eldmóði,
ef um áhugamál var að ræða, sem horfðu til framfara eða hags-
bóta. Aftur á móti gat hún stundum orðið ákaflega „rómantísk“
og komizt í „stemning“, sem var mjög til að auka fjölbreyttni og
gleði á fundunum.
Hún taldi sjálfsagt, að konur væru lieimilisræknar, en aftur
á móti vildi hún ekki, að þær sökktu sér algerlega niður í livers-
dagsannirnar, og umfram allt ekki að vera með smámunalegar
áhyggjur. Sjálf sagðist hún hafa tekið sér til fyrirmyndar erindi
skáldsins, sem segir:
„Ef inni er þröngt, tak linakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er bezt.
Að heiinan út, ef þú berzt í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist og bætist,
ei böl, sem ei þaggast, ei lund, sem ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns hjarta rætist".
Þuríður var óvenju mikil liestakona, enda kom það sér vel 1
öllum hennar ferðalögum. 1 þá daga stóð nú ekki bíll við ltvers