Eimreiðin - 01.07.1953, Síða 37

EIMREIÐIN
DJÁKNINN 1 ÖGRI
189
í ögri ærið álitlegur maður, og mæti hún mikils artir hans
°g ástundanir henni til handa. Þóttust menn þar af vita, að
henni þætti sú stundin bezt og skemmtilegust, þegar djákn-
ann bæri að dyrum hennar.
Aftur á móti var eins og djákninn í ögri fengi dularfull
boð, hvenær Brandur bóndi færi í ferðirnar.
Töldu sumir trúlegt, að gamli Satan væri þar í vitorði, en
himnafaðirinn í hæðunum léti sig litlu varða, öngu líkara
en hann lokaði augunum og létist ekkert sjá athugavert,
enda þótt hann væri ólikt hærra settur en hinn áðurnefndi
°g því almennilega í hans verkahring að afstýra ódæðinu.
En djákninn í ögri fór sínu fram eins og ekkert hefði í
skorizt, — stökk af stað og upplyftist aliur, með því tilhugs-
Unin, vonin og vissan um góðar viðtökur Kálfavíkurkonunnar
iétti ærið undir með fótgöngufimleikanum, sem einn og út
af fyrir sig virðist oftast í viðunandi lagi, þegar ástin er
annars vegar.
Það var því orðið máltæki manna vestan Djúpsins og víða
um ögursveit: „Það er ekki lengi skundað inn með Skötu-
firðinum!“
Fór svo, að Aðalbrandi vitnaðist, sem öðrum, vinátta konu
sinnar og kunningja hennar. Þóttist hann eigi þola mega svo
búið. Fór hann þá á fund Galdra-Leifa að Garðsstöðum við
Ögurtún, og beiddist af honum, gegn góðu gjaldi, ráða, mót
»,ódyggðanna ástundun" þeirra óhjónanna. „Það vil ég
reyna,“ mælti Þorleifur; ,,en í engu máttu þá eða þar út af
bregða minum ráðum.“ Síðan sagði hann Aðalbrandi bónda,
hverjum ráðum hann vildi ráða, og hvaða leiðir hann vildi
Velja; en bóndi þakkaði, fór heimleiðis og hafði hljótt um
sig Og sínar ætlanir.
Nokkru síðar býst Aðalbrandur bóndi að heiman og segir
heimilisfólki sínu, að hann mundi verða brottu nokkrar
naetur.
Einn var sá af vinnumönnum Brands bónda, er hann trúði
allvel, og vissi sér hliðhollan í þessum ástandsmálum. Þess-
nni vinnumanni sínum sagði bóndi, svo húsfrúin heyrði, að
^ara á bæ einn í sveitinni og sækja þangað landskuld og
leigur, smjör og mör og aðra muni, er bóndi kvaðst eiga þar