Eimreiðin - 01.07.1953, Qupperneq 54

Þdrsteinn □. Stephensen,
LEI KAR I.
Á síðustu áruni hafa fáir Ieikarar hér í bæ vakið meiri athygli með
leik sinum en Þorsteinn Ö. Stephensen. í leikritum eins og „Marniara“
eftir Kaniban, kínverska leikritinu „Pi-pa-ki“ og „Vesalingum“ Hugos
lék hann kröfuhörð aðalhlutverk, og frammistaða hans átti ekki livað
minnstan þátt í því, hve sýningar þessar tókust vel og hlutu einróma
undirtektir áhorfenda. Með sýningum þessum og öðrum jafn vinsælum
má enda segja, að hið virðulega og aldurhnigna leikfélag bæjarins hafi
efl/.t til nýrrar æsku og metnaðar, sannað, svo að ekki verður lengur
í efa dregið, að það á mikilvægu verkefni að sinna í leiklistarlífi bæj-
arins. I þessu mikla átaki á Þorsteinn sinn góða þátt, en deilir vitan-
lega sigurlaunum við aðra ágæta leikara og leikkonur félagsins og
fyrst og fremst leikstjórann, Gunnar R. Hansen, sem starfað hefur
með félaginu frá því það var endurskipulagt haustið 1950.
Of oft gleymist hlutur Ieikstjórans, þegar lof er borið á einstaka
leikendur í dónium. Hlutur Gunnars R. Hansens, leikstjóra Leikfélags-
ins, liefur verið stór þessi ár, og er skylt og rétt að segja það alveg
afdráttarlaust. En þótt leikstjórans pund sé mikið, verður honum ekki
mikið úr því, neina leikarinn leggi til góðan efnivið. Leikarinn tekur
allt hjá sjálfuin sér. Persóna hans og eiginleikar eru í hverju hlutverki,
sem hann leikur, með álierzlumun liverju sinni. Með æfingu, eftirtekt
og skilningi inagnar Ieikarinn vissar hliðar hjá sjálfum sér, í samrænii
við kröfur hlutverksins, og áhorfendur sjá nýjan mann leiddan fram
á Ieiksviðið. Samstarfi leikstjóra og leikarans er lokið um Ieið og þessi
nýja persóna liirtist á leiksviðinu. Þar lifir bún kvöld eftir kvöld, með-
an sýningar standa yfir, ekki aðeins í persónu Ieikarans, lieldur «
persónu hans, dragandi til sín þrótt og kraft úr hverri frumu líkam-
ans. Það er þess vegna ekkert aukaatriði, hvernig leikarinn er af guði
gerður.
Nú er það víst ekki ofmælt að segja, að Þorsteinn Ö. Stephensen sc
vel á sig kominn um flesta hluti. Ekki hár niaður vexti, en herðabreið-
ur, Iimamjúkur og svarar sér vel, liinn traustasti að vallarsýn. Og þaó
er einmitt traust, sem öll framkoma hans vekur. Að yfirliragði kipp*r
honuni þannig í kynið til hinna kunnu ættmenna sinna, sem voru
„þéttir á velli og þéttir í lund“. Honum er í blóð borin vandvirkni 1
liverju verki, sem liann tekur sér fyrir hendur, enda er hann að sanio
skapi smekkmaður, góðum gáfum gæddur. En um frain allt finnst
mér einkenna manninn samúð hans með öllu mannlegu og glöggt
auga fyrir kímni, á þessuni eiginleikum hafa sum beztu hlutverk hans