Eimreiðin - 01.07.1953, Síða 68

220
MÁTTUR MANNSANDANS
eimbeiðin
gæta þess stranglega, að dávaldurinn sé verki sínu vaxinn. Miðill-
inn verður, eins og útvarpið (samlíbingin er náin), að vera
stilltur á þá einu stöð, sem honum er holl og hann þráir að
komast í samband við.
Um skeið notaði ég dáleiðslu til þess að ganga úr skugga um
sanngildi fyrirboða í draumi. Ég hafði þá ekki nokkra trú á,
að fótur væri fyrir endurholdgun. En rannsóknir mínar, þó á
öðru sviði væru, urðu til að breyta skoðun minni á endurholdg-
unarkenningunni. Ég ætla að skýra frá tveim þessara funda frá
fyrirboða-rannsóknum mínum, sem haldnir voru fyrir nokkrum
árum, og voru fundarmenn þessir: Dr. E. T. J. og dr. R., enn-
fremur nokkrir fleiri nafnkunnir menn og konur, en miðlarnir
voru ungfrú C. og frú K. Ég hafði ekki kynnzt þessum miðlum
áður, og þeir voru báðir látnir falla í djúpan dásvefn, áður en
nokkrar samræður hefðu áður átt sér stað milli þeirra og fundar-
manna. Fundarmenn votta, að það, sem gerðist á fundinum,
bendi eindregið til eftirfarandi atriða: 1) Vér lifum oftar en
einu sinni hér á jörð, 2) vér lifum á fleiri en einni jarðstjörnu,
3) minni vort varðveitist í smáu sem stóru frá nútíð og aftur
í tímann um liðna ævi og áfram til annarrar tilveru og eldri
jarðvista, en á milli hverra tveggja jarðvista líða hundrað til
fjögur þúsund ár. A milli jarðvistanna dveljum vér á annarri
jarðstjörnu, og er Venus þeirra vinsælust. Síðasta jarðvist flestra,
sem ég hef haft undir höndum, á að hafa verið í Rómaveldi
hinu forna. Margir þeirra, sem ég hef rannsakað í dáleiðslu, segja,
að þeir hafi í síðustu jarðvist látizt af slysförum eða skæðum sjúk-
dómi, framið sjálfsmorð eða verið myrtir. Rannsóknir mínar a
þessu heillandi viðfangsefni eru aðeins á byrjunarstigi, og það
væri því of snemmt að draga nokkrar ályktanir á þessu stigi máls-
ins eða koma með nokkrar kenningar, byggðar á þeirri reynslu,
sem fengin er. Ég vil leggja ríka áherzlu á þörf þess, að forðast
öfgar. Þeir, sem gefast upp við slíkar rannsóknir sem þessar, af þvi
að vitnisburðir virðast stundum ósamhljóða, eiga alls ekki skilið að
kallast sannir vísindamenn, því að sannir vísindamenn eru þeir,
sem fórna lífi sínu til þess að komast að innsta eðli tilverunnar.
Á leið þeirra eru margar fallgryfjur. En oft geta þær, jafnvel
þær verstu, reynzt lykill að sannleikanum. Með þetta í huga
ber að halda leitinni ótrauður áfram. Vér erum öll heimspek-